Πιστεύει κανείς ότι η –με κάθε οπτική– άστοχη παρέμβαση του κ. Γιάννη Ραγκούση στη Βουλή («επειδή οι περιστάσεις είναι εξαιρετικές, σπουδαίες και σημαντικές διατυπώνω εκ μέρους του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία και όλης της Κ.Ο. μας προς τον υπουργό Εσωτερικών την πρόταση μέχρι το μεσημέρι να καταθέσει τροπολογία για τη στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων των εγκληματιών της Χρυσής Αυγής», 8.10.2020) δεν θα χρησιμοποιηθεί από τους καταδικασθέντες ή τους ιδεολογικούς συνοδοιπόρους τους ως τεκμήριο δήθεν πολιτικής τους δίωξης; Οτι δεν θα το χρησιμοποιήσουν σε άλλες δίκες ή και στην προπαγάνδα τους;
Εχει κάποιος την αίσθηση ότι αυτός ο «καταδικαστικός λαϊκισμός» που φούντωσε μετά την απόφαση του δικαστηρίου, τα μαλλιοτραβήγματα των κομμάτων σχετικώς με τον ποινικό κώδικα, οι προτάσεις για α λα καρτ διατάξεις (ιδιώνυμα) κατά των εγκληματιών της Χρυσής Αυγής, όπως πρότεινε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, βοηθούν τη δημοκρατία; Ελπίζει κανείς ότι το τσουβάλιασμα κοινοβουλευτικών ανδρών, ακόμη και πρώην πρωθυπουργών, με τους ναζιστές βοηθάει στην οριοθέτηση του καρκινώματος, η οποία αποτελεί προϋπόθεση για την εξάλειψή του;
Η θωράκιση της δημοκρατίας δεν τελειώνει με μια δικαστική απόφαση, ούτε με τον εγκλεισμό κάποιων εγκληματιών στη φυλακή. Είναι μια διαρκής διαδικασία ισχυροποίησης των θεσμών της, η υπεράσπιση του κράτους δικαίου ανεξαρτήτως της συγκυρίας. Η δημοκρατία δεν απειλείται μόνο από τους εχθρούς της, αλλά και από τα μέσα που χρησιμοποιεί εναντίον τους. Πρωτίστως δε απειλείται από το σαράκι της έμπρακτης αμφισβήτησής της. Ναι, η δημοκρατία απειλήθηκε (και) από την άνοδο της Χρυσής Αυγής κατά τη θλιβερή δεκαετία του 2010, αλλά ο ναζιστικός σπόρος βρήκε εύφορο έδαφος να φυτρώσει. Δεν εννοούμε μόνο την οικονομική κρίση στην οποία φορτώνονται όλα. Το λίπασμα για να ανθήσει το κακό ήταν η απαξίωση της δημοκρατίας, η αφαίρεση των «προστατευτικών της κιγκλιδωμάτων», όπως έγραψαν οι καθηγητές του Χαρβαρντ Steven Levitsky και Daniel Ziblatt στο βιβλίο τους «Πώς πεθαίνουν οι δημοκρατίες» (εκδ. Μεταίχμιο). Η δημοκρατία υπονομεύθηκε πολύ και πανταχόθεν. Ας μην ξεχνάμε ότι το 2011 δεν υπήρξε μόνο η επιχείρηση εισβολής στο Κοινοβούλιο που χρεώνεται στην Πάνω Πλατεία, υπήρξαν και τα μπλόκα στους δρόμους που οργάνωσε η Κάτω Πλατεία, ώστε να εμποδίσει τους βουλευτές να ψηφίσουν.
Η απόφαση του δικαστηρίου θεωρείται νίκη της δημοκρατίας· από όλους, ακόμη κι από εκείνους που θεωρούν ότι η Δικαιοσύνη είναι ταξική. Θα είναι όμως πύρρειος, αν δεν διδαχθούμε την ουσία της δημοκρατίας, που είναι ένα σύστημα που επιτρέπει να ανταλλάσσουμε λόγια αλλά όχι γροθιές· που έχει κανόνες ίδιους για όλους και όχι αναλόγως των διακηρυγμένων σκοπών· που οι κανόνες αυτοί αλλάζουν με συγκεκριμένες διαδικασίες στη Βουλή και ουχί στο πεζοδρόμιο. Στη δημοκρατία το πεζοδρόμιο είναι χώρος λεκτικής και ουχί «δυναμικής» διαμαρτυρίας. Δεν είναι χώρος που ακονίζονται ξιφολόγχες, σηκώνονται στειλιάρια, πετιούνται μολότοφ κ.λπ.
Αν η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών ενστερνιστεί την ουσία της δημοκρατίας, τότε δεν θα υπάρξει χώρος για απεχθείς εγκληματικές οργανώσεις που θα περιφέρονται με τη λεοντή πολιτικού κόμματος.