Oταν η Χρυσή Αυγή δρούσε ασύλληπτη, ο Σαμαράς, που κυβερνούσε, είχε σκοπιμότητα: «Την άφηνε», λένε, «να αλωνίζει γιατί της έκλεινε το μάτι». Οταν η Χρυσή Αυγή οδηγήθηκε σιδηροδέσμια στη Δικαιοσύνη, ο Σαμαράς είχε πάλι σκοπιμότητα: Ηθελε, λένε, να εξουδετερώσει δικαστικά αυτούς που δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει πολιτικά.
Αν προσπαθήσει κανείς να παρακολουθήσει τα όψιμα αναθέματα του ΣΥΡΙΖΑ, ό,τι κι αν (δεν) έκανε ο πρώην πρωθυπουργός μπορεί να αποδοθεί σε σκοτεινό, ανομολόγητο κίνητρο. Ακόμη και το σωστό το έκανε για τους λάθος λόγους. Φαίνεται καθαρά πού καταλήγει αυτή η πολεμική. Καταλήγει να ευθυγραμμίζεται από σπόντα με τη χρυσαυγίτικη υπεράσπιση, που διατείνεται ότι η δίωξη της οργάνωσης είχε πολιτικά –και όχι αμιγώς ποινικά– ελατήρια.
Κάπως έτσι, με τη μηχανή των εύκολων αναθεμάτων και των πρωτοσέλιδων επικηρύξεων, η πανηγυρική πολιτική ετυμηγορία της περασμένης Τετάρτης έχει ήδη απομείνει κούφιο ευχολόγιο. Νομίσαμε ότι η καταδίκη των εχθρών της δημοκρατίας ήταν το ορόσημο που σήμαινε το τέλος της πιο ανώμαλης δεκαετίας μετά τη μεταπολίτευση. Στα λίγα εικοσιτετράωρα που μεσολάβησαν, φάνηκε ότι η εκλογική και δικαστική κάθαρση του αγριότερου είδους αντιπολιτικής που γέννησε η κρίση δεν συνεπάγεται και την έκλειψη της αντιπολιτικής κουλτούρας γενικώς.
Ο ΣΥΡΙΖΑ εκτίμησε ότι του φορτώνεται άδικα μια κατηγορία που πρώτο εκτόξευσε ένα –πρώην, πλέον– στέλεχός του. Η κυβέρνηση διόγκωσε πολιτικά το θέμα. Ο τρόπος, όμως, που ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να αμυνθεί ενταφίασε τα σοβαρά νομικά του επιχειρήματα. Σαν να μην είχε εμπιστοσύνη στα πεπραγμένα του, το κόμμα προσπέρασε την ουσία επιχειρώντας ωμά να ταυτίσει τους πολιτικούς αντιπάλους με τους νεοναζί.
Ο Σαμαράς διά της σιωπής του και ο Μητσοτάκης μέσω μιας δήλωσης θεσμικής αταραξίας δεν έδωσαν συνέχεια στην αντιπαράθεση. Ο πρωθυπουργός αντιμετώπισε αυτό το είδος διχαστικού λόγου σαν ξεπερασμένο, αποφεύγοντας να το τροφοδοτήσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, απειλεί να δικαιώσει τη διάγνωση ότι είναι τέκνο του διχασμού της προηγούμενης δεκαετίας και δεν μπορεί να μιλήσει άλλη γλώσσα. Μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ;
Oχι. Η αξιωματική αντιπολίτευση βρίσκεται σε ψευτοεμφυλιακή άμιλλα με στελέχη της συμπολίτευσης εξίσου καθηλωμένα στην προτεραία φάση – στη φάση που η μισαλλοδοξία ήταν το μόνο πολιτικό συνάλλαγμα. Αυτό το αλληλέγγυο ξεμάλλιασμα πριμοδοτεί με δημοσιότητα πολιτικούς που υπάρχουν μόνο τρολοβροντώντας στα κοινωνικά δίκτυα. Και νομιμοποιεί σαν άξιες πολιτικής αντιπαράθεσης περιθωριακές φωνές μίσους. Ενα έξαλλο tweet ενός άσημου χούλιγκαν αρκεί για να ανταλλάξουν ανακοινωθέντα τα γραφεία Τύπου των κομμάτων.
Το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων απήγγειλε το τέλος μιας εποχής. Ο διακομματικός συνεταιρισμός της τοξικής ελαφρότητας επαναλαμβάνει τη ληγμένη εποχή σαν φάρσα.
Αντώνης Σαμαράς: Ετυμηγορίες
1' 57" χρόνος ανάγνωσης
