Ελεγε με ελαφρύ αυτοσαρκασμό ότι μόνο για τη θέση του Αρχιεπισκόπου δεν είχε ακουστεί το όνομά της. Η αναμονή της Αννας Διαμαντοπούλου στην πολυσχιδή εφεδρεία –προσωπικότητα, θινκ τανκ, κόμμα, ξανά προσωπικότητα– είχε όντως κάτι μεταφυσικό. Είχε κάτι από την εσχατολογική πίστη ότι, δεν μπορεί, έρχεται κάποτε η στιγμή που το σύμπαν εκπληρώνει το χρέος του προς τη μεταρρυθμιστική αρετή.
Με παρόμοιο σκεπτικό δικαίωσης, μείον τον ιερατικό στόμφο, παρουσιάστηκε από το Μαξίμου η επιλογή της πρώην υπουργού ως υποψηφίας για τη γενική γραμματεία του ΟOΣΑ. H ιδέα είχε συζητηθεί εδώ και δέκα ημέρες. Η κυβέρνηση ήθελε να σηματοδοτήσει ότι διεκδικεί με ξανακερδισμένη εθνική αυτοπεποίθηση αξιώματα σε διεθνείς οργανισμούς – όπως είχε κάνει και με το χαρτοφυλάκιο της αντιπροεδρίας στην Κομισιόν.
Η υποψηφιότητα, πάντως, δεν θεωρείται μόνο συμβολική. Υπολογίζεται ότι οι σχέσεις που έχει η Διαμαντοπούλου με την εναπομείνασα ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία σε συνδυασμό με την επιρροή της Ν.Δ. στις συντηρητικές κυβερνήσεις στην Ε.Ε. δίνουν ελπίδες για την ψηφοφορία στον ΟOΣΑ, που θα διεξαχθεί σε γύρους, στις αρχές του χρόνου.
Οποια και αν είναι η τύχη της υποψηφιότητας, οι πολιτικοί συμβολισμοί στο εσωτερικό δεν αλλάζουν. Ο Μητσοτάκης επιδεικνύει στρατηγική επιμονή στην αλίευση στελεχών της Κεντροαριστεράς. Σύμφωνα με μιαν άλλη ανάγνωση, οι επιλογές του δεν έχουν μόνο παραταξιακή στόχευση. Στην περίπτωση της Διαμαντοπούλου –που δεν λογίζεται ως μεταγραφή με τη στενή έννοια– ο πρωθυπουργός, λένε, έδειξε ότι σαρώνει την πολιτική αγορά με κριτήρια τεχνοκρατικής διαλογής ανεξάρτητα από την προέλευση των «αλιευμάτων» του.
Η συνάντηση Κυριάκου – Αννας είχε τόσες φορές προεξοφληθεί, που μοιάζει τώρα σαν να έρχεται καθυστερημένη. Η καθυστέρηση αποδίδεται εκ των υστέρων σε κάποιες προεκλογικές σταθμίσεις, που έδειχναν ότι η Διαμαντοπούλου δεν έχει στο κομματικό κοινό της Ν.Δ. την αποδοχή που είχαν άλλοι παλαιοί της σύντροφοι, όπως ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης.
Η δεξαμενή του ΠΑΣΟΚ αποδεικνύεται ανεξάντλητη. Η πασοκική διασπορά είναι σχεδόν οικουμενική – εξαιρούνται το ΚΚΕ και ο Βελόπουλος. Αν θέλει κανείς να μετρήσει το ιστορικό φορτίο των κομμάτων, μπορεί να καταφύγει στο απλό τεστ: Δείξε μου τους Πασόκους σου, να σου πω ποιος είσαι. Η Ν.Δ. έχει τον Χρυσοχοΐδη και τον Πιερρακάκη. Το ΚΙΝΑΛ έχει μείνει με τον αειθαλή Σκανδαλίδη – κάποτε ανθυποψήφιο της Αννας στην Α΄ Αθηνών. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει νέα είσοδο από το παρελθόν –blast from the past– τον Κουρουμπλή. Και ο Βαρουφάκης τη Σακοράφα.
Αν έχει νόημα αυτή η αυθαίρετη ρίψη ονομάτων είναι γιατί φανερώνει ένα όχι αμελητέο χαρακτηριστικό των πολιτικών οργανισμών. Φανερώνει ποιο κομμάτι της μεταπολιτευτικής κουλτούρας διάλεξε κάθε κόμμα να μεταβολίσει.
‘Αννα Διαμαντοπούλου: Αλιεύματα
1' 59" χρόνος ανάγνωσης
