Αθεράπευτα αφελής είναι όποιος δεν αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα των ωρών που ζούμε εξαιτίας του νέου «σετ» τουρκικών προκλήσεων και απειλών. Ενώ γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν είναι γνωστό αν και πόσο κοντά στο Καστελλόριζο θα φτάσει για να κάνει έρευνες το «Ορούτς Ρέις», αλλά τα όρια της NAVTEX που εξέδωσε η Τουρκία εφάπτονται σχεδόν των χωρικών υδάτων του ελληνικού νησιού. Είναι στα 6,5 μίλια, πολύ μέσα από τα 12 μίλια που δυνητικά η Ελλάδα θα μπορούσε να επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη. Πρόκειται ήδη για πρόκληση που αγγίζει, αν δεν ξεπερνά, την ελληνική κόκκινη γραμμή, εξ ου και η εύλογη οργή, ανάμεικτη με μεγάλη ανησυχία της Αθήνας.
Είναι φανερό ότι, αποφασίζοντας το καθεστώς Ερντογάν να βγάλει ξανά το «Ορούτς Ρέις» στην περιοχή στην οποία επιδιώκει την κυριαρχία (κατά μίμηση των άγριων θηρίων), έκοψε ταυτόχρονα κάθε δυνατότητα συμβιβασμού του προκειμένου να εκτονωθεί η νέα έξαρση της ελληνοτουρκικής κρίσης. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην ανέμενε η Αγκυρα τις διεθνείς αντιδράσεις από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ για την πρόκληση που συνιστά η νέα έξοδος του ερευνητικού πλοίου. Προφανώς εκτιμά ότι μπορεί να τις απορροφήσει και να δείξει προς κάθε κατεύθυνση ότι δεν την αγγίζουν και δεν πτοείται από αυτές. Και καλά θα κάνουν στην Ελλάδα οι δημοσιογράφοι και τα μίντια να μην εκλαμβάνουν ως «νίκη» της χώρας τις ανακοινώσεις και δηλώσεις ξένων παραγόντων που εκφράζουν δυσαρέσκεια και καταγγέλλουν φραστικά τον Ερντογάν και την Τουρκία…
Το αβίαστο –μακάρι να είναι λανθασμένο– συμπέρασμα είναι ότι εφόσον o Ερντογάν έκοψε μόνος του τις οδούς διαφυγής, καθώς δεν πρόκειται να αποσύρει ξανά το «Ορούτς Ρέις» δίχως να «χάσει πρόσωπο», τόσο διεθνώς όσο και στο εσωτερικό της χώρας του, η επιδίωξή του έχει τέσσερις άξονες που συνδέονται μεταξύ τους. Να καταγάγει νίκη εις βάρος της Ελλάδας στο πεδίο προκαλώντας πολεμική σύγκρουση γιατί το έχει ανάγκη προσωπικά και πολιτικά, να αποδείξει στον μουσουλμανικό κόσμο ότι μπορεί να αντιμετωπίσει επί ίσοις όροις τη Δύση, να τινάξει στον αέρα τις διερευνητικές με την Ελλάδα, πράγμα που ήδη το έκανε, να αναγκάσει (αυτό είναι το ελάχιστο) τις ΗΠΑ, τη Γερμανία και άλλους Eυρωπαίους εταίρους να ασκήσουν αφόρητη πίεση στην Αθήνα για να δεχθεί διάλογο / διαπραγμάτευση εφ’ όλης της ύλης και όχι μόνο για τον καθορισμό των θαλάσσιων ζωνών.
Ολα αυτά παίρνουν πιο επικίνδυνη διάσταση, αν οι προκλήσεις κατά της Ελλάδας συνδυαστούν με την ανάμειξη της Τουρκίας στη σύγκρουση του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι σύσσωμη η τουρκική πολιτική τάξη υιοθετεί το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας» και στηρίζει την πολιτική Ερντογάν απέναντι στους «ενοχλητικούς» Ελληνες και Αρμένιους. Βρισκόμαστε πραγματικά στην κόψη του ξυραφιού, καθώς δεν ξέρουμε αν οι αποτρεπτικοί χειρισμοί θα αποδειχθούν αρκούντως αποτελεσματικοί. Οσο για τις περιβόητες κυρώσεις, το καθολικό εμπάργκο όπλων προς την Τουρκία θα «τσούξει».