Η πρόσφατη προβολή από την Τουρκία χάρτη που «κόβει» το Αιγαίο στη μέση είναι άλλη μία ένδειξη μιας προκλητικής επιθετικότητας που σε συνδυασμό με κινήσεις πλοίων, υπερπτήσεις μαχητικών, και ρητορικές απειλές, αποτελεί απαράδεκτη συμπεριφορά που δυσχεραίνει την προοπτική διαλόγου.
Οταν η Ελλάδα διαμηνύει το αυτονόητο, ότι δεν νοείται διάλογος υπό καθεστώς απειλών, βρίσκει κατανόηση. Ε.Ε., ΗΠΑ και ΝΑΤΟ μιλούν για προσχεδιασμένες προκλήσεις και λυπηρές κινήσεις της Τουρκίας. Και επιμένουν υπέρ της ειρηνικής επίλυσης των όποιων διαφορών μέσω διαλόγου και βάσει του διεθνούς δικαίου.
Ταυτόχρονα, πρέπει να είναι σαφές σε τι ακριβώς θα αφορούν οι διαπραγματεύσεις που υποστηρίζει η διεθνής κοινότητα. Πέραν των εκκλήσεων γενικώς για ειρηνικές λύσεις, γίνονται και συγκεκριμένες αναφορές στις θαλάσσιες ζώνες. Εχει σημασία να συνεχισθούν από όλους αυτές οι στοχευμένες επισημάνσεις.
Στις θαλάσσιες ζώνες είναι λογικό να υπάρχουν διαφορές μεταξύ γειτόνων και είναι πολλές οι περιπτώσεις όπου διεξάγονται διαπραγματεύσεις και βρίσκονται λύσεις. Αυτό συνέβη πρόσφατα και μεταξύ Αθήνας και Καΐρου, με τη συμφωνία οριοθέτησης ΑΟΖ που επικυρώθηκε από τις δύο χώρες και στην οποία πιθανώς να γίνουν αναφορές κατά την αυριανή σύνοδο κορυφής Ελλάδας, Κύπρου, Αιγύπτου, στη Λευκωσία.
Σε ό,τι αφορά τις διαφορές περί θαλασσίων ζωνών, ως χώρα, κόμματα και κοινωνία, είμαστε υπέρ του σεβασμού του διεθνούς δικαίου. Αυτός ο σεβασμός περιλαμβάνει πρωτίστως τον σεβασμό των αποφάσεων των διεθνών δικαστηρίων. Αρα, αν δεν συμφωνήσουμε με την Τουρκία και πάμε στη Χάγη και εκεί δεν εξασφαλίσουμε όλα όσα θα θέλαμε, θα αποδεχθούμε την απόφαση.
Αυτό που δεν μπορούμε να κάνουμε –και πρέπει να το γνωρίζουν οι εταίροι και σύμμαχοι καθώς θα διαμορφώνουν τη δική τους προσέγγιση– είναι να διαπραγματευθούμε αν τα νησιά μας είναι δικά μας ή αν θα τα προστατεύουμε από την εμφανή –πέραν πάσης αμφιβολίας– επιθετικότητα της Αγκυρας.
Αν οι σχέσεις με την εξ Ανατολών γείτονα ήταν όπως αυτές με την προς Δυσμάς –πρόσφατα οριοθετήσαμε και με την Ιταλία την ΑΟΖ, φιλικά και με την επιτρεπόμενη «ευελιξία»– τότε εμείς οι ίδιοι δεν θα αισθανόμασταν την ανάγκη να προστατεύσουμε τα νησιά μας από μια απειλή που δεν θα υφίστατο.
Η Ζάκυνθος, η Ιθάκη, η Κέρκυρα, δεν χρειάζονται αυξημένες δυνάμεις ασφαλείας διότι απλά δεν απειλούνται.