Η αυτοκτονία του ιδιοκτήτη γηροκομείου στον Αγιο Στέφανο υπογραμμίζει πως σήμερα ο πόλεμος δεν διεξάγεται μόνο με ατσάλινα τείχη και μαζικές κινητοποιήσεις. Είναι παντού, στην καθημερινότητα. Είτε στεκόμαστε όλοι μαζί είτε μόνοι απέναντι στην ασθένεια και στην απελπισία, έρχεται η στιγμή που αναμετριόμαστε με τις ιδιαίτερες αδυναμίες, που μας εκθέτουν σε μεγαλύτερους κινδύνους απ’ ό,τι αναλογούν στην περίσταση. Ουδείς αθάνατος, κανένα κάστρο απόρθητο, αλλά συχνά χάνουμε τον πόλεμο πριν εξαντλήσουμε τις δυνάμεις μας. Οταν ο αγώνας φαίνεται μάταιος.
Η κοινωνία μας πλήττεται από μια πανδημία διχασμού και σύγχυσης, που σπανίως ελέγχεται. Τη στιγμή της καταδίκης της Χρυσής Αυγής, μόνο και μόνο για να επιβάλουν την παρουσία τους, οι «αντιεξουσιαστές» άρχισαν τις φασαρίες, τα ΜΑΤ απάντησαν με δακρυγόνα, ενώ τα κόμματα παρουσίασαν τα πράγματα όπως ήθελαν. Από τις πρώτες ημέρες του κράτους μας, οι πολιτικοί μας συμφωνούν μόνο στο πόσο φαύλοι είναι οι αντίπαλοί τους. Διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι πολίτες να μπορούν να επιλέγουν την «αλήθεια» που επιβεβαιώνει τις προκαταλήψεις τους. Αυτές οι πρακτικές έχουν κοστίσει τόσο ακριβά, που γιορτάζουμε τις σπάνιες στιγμές απουσίας τους, όπως η 28η Οκτωβρίου και η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου. Στην καλύτερη περίπτωση, μας στερούν νίκες· σε ώρες κινδύνου, οδηγούν σε εθνικές ήττες.
Ο πόλεμος κατά του κορωνοϊού, όπως κάθε πόλεμος, απαιτεί την ενότητα όλης της κοινωνίας, από τους πολιτικούς έως τον άγνωστο δίπλα μας στο λεωφορείο. Επειδή δίνουμε τη μάχη όλοι μαζί, αλλά και ο καθένας μόνος του, είναι αυξημένη η ευθύνη όλων. Οσο κάποιοι αδιαφορούν, μεγαλώνει η ευθύνη των υπολοίπων. Οταν στεκόμαστε σε στέρεο έδαφος, όταν αισθανόμαστε ότι η κοινωνία λειτουργεί υπεύθυνα, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες. Οταν, όμως, παρά τις προσπάθειές μας, ο εχθρός βρίσκεται εντός των τειχών, όταν εμείς αγωνιούμε ενώ άλλοι κάνουν πάρτι, το βάρος της ευθύνης μπορεί να μας κάνει να αισθανθούμε ηττημένοι και μόνοι. Δεν αρκούν μόνον οι γραμμές βοήθειας (το 1018 σε αυτή την περίπτωση). Χρειάζεται μια κοινωνία, όπου από μικρή ηλικία όλοι θα μάθουν να συγχαίρουν και να συγχωρούν, να αναγνωρίζουν το καλό και να απομονώνουν το κακό – όχι το αντίστροφο.