Παρά τα όσα διακινούν οι επαγγελματίες της Αριστερής ευαισθησίας, δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι αστυνομικοί των ΜΑΤ στοχεύουν δημοσιογράφους. Ας θεωρήσουμε ότι στον κακό χαμό, όμως, μιας διαδήλωσης με συγκρούσεις πολλά μπορούν να συμβούν. Οταν όμως συμβαίνουν, η Πολιτεία έχει αντικειμενική ευθύνη για τα αποτελέσματά τους, πόσο δε μάλλον όταν τα παράγουν όργανά της, διά έργων ή παραλείψεων.
Αντικειμενικώς, λοιπόν, ο δημοσιογράφος κ. Μανώλης Κυπραίος έχασε την ακοή του όταν, στις θλιβερές διαδηλώσεις του 2011, έσκασε δίπλα του μια βομβίδα κρότου-λάμψης. Δικαιώθηκε πρωτοδίκως από την ελληνική Δικαιοσύνη, η οποία επιδίκασε αποζημίωση. Το δικαστήριο έλαβε υπόψη ότι, λόγω της επίκτητης αναπηρίας, δεν μπορεί πλέον να εργαστεί. Οπως γράφει ο ίδιος «υποβλήθηκα σε 2 χειρουργικές επεμβάσεις για να εγκαταστήσω εμφύτευμα που παρέχει αίσθηση του ήχου σε ένα άτομο που είναι εντελώς κωφό. Επανέκτησα ένα μικρό μέρος της ακοής μου στο δεξί μου αυτί. Λόγω αυτής της σωματικής αναπηρίας και του ψυχολογικού τραύματος, η καριέρα μου ως δημοσιογράφος τελείωσε».
Ως εδώ λειτούργησε το κράτος δικαίου και μετά άρχισε να λειτουργεί το κράτος σκέτο. Αυτό ως γνωστόν, το μόνο που φέρει εις πέρας –με εξαιρετική επιτυχία, μάλιστα– είναι να ταλαιπωρεί παντοιοτρόπως τους πολίτες του. Αρχισαν, λοιπόν, τα παράλογα. Οπως συνέβη και με την υπόθεση των συγγενών των θυμάτων της Μαρφίν, η γραφειοκρατία ακολούθησε την πεπατημένη. Πέρα από κάθε λογική και ευαισθησία η νομική υπηρεσία του κράτους άσκησε έφεση στην πρωτόδικη απόφαση. Το αποτέλεσμα είναι ότι εννιά χρόνια μετά τον τραυματισμό του ο κ. Κυπραίος κάνει έκκληση για συγκέντρωση χρημάτων: «Χρειάζομαι ένα τεράστιο ποσό για να αντιμετωπίσω τη συνεχιζόμενη νομική διαμάχη. Δεν έχω πλέον την οικονομική ικανότητα να χειριστώ ένα τόσο μεγάλο χρηματικό ποσό (15.000 ευρώ)».
Τι κι αν «η Διεθνής Αμνηστία, η Διεθνής Ομοσπονδία Δημοσιογράφων, η Ευρωπαϊκή Ενωση Δημοσιογράφων, οι Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα, η Ελληνική Ενωση Δημοσιογράφων σε συνεργασία με πολλές άλλες ευρωπαϊκές και υπερατλαντικές Ενώσεις ζήτησαν από την ελληνική κυβέρνηση (από το 2011 έως σήμερα) να του χορηγήσει αποζημίωση λαμβάνοντας υπόψη των συνεπειών της απώλειας της ακοής του»; Η γραφειοκρατία, όμως, σαν ημίονος, ακολουθεί ένα συγκεκριμένο μονοπάτι. Λογικό διότι κάθε υπάλληλος (έστω και αν είναι νομικός) μπορεί να βρεθεί υπόλογος για «παράβαση καθήκοντος» αν δεν ασκήσει έφεση. Επομένως, ακολουθεί το δόγμα Παπαγγελόπουλου: στείλε το στο δικαστήριο κι άσε άλλους να τον δικαιώσουν.
Αυτός ο γόρδιος δεσμός της γραφειοκρατίας δεν λύνεται, αλλά κόβεται διά πολιτικής απόφασης, όπως στην υπόθεση Μαρφίν. Ας την πάρει κάποιος για να τελειώνει έστω αυτό το κομμάτι της θλιβερής υπόθεσης.