Το τραγούδι είναι από τα αγαπημένα μου. Σε καιρούς που η ελληνική ταυτότητα ήταν αφημένη στην κλάψα ή τον θυμό, αυτό έφερε μιαν ανάσα ευφορίας. Ναι, μπορείς να είσαι Ελληνας και η Ελλάδα να σου φέρνει χαρά. Με συγκινεί ακόμη, όπως με συγκινεί και το «Τσάμικο» του Χατζιδάκι με τους υπέροχους στίχους του Γκάτσου. Θα μπορούσε να γίνει αυτό ο ύμνος των εορτασμών; Θα μπορούσε. Ομως και το «Ας κρατήσουν οι χοροί» μια χαρά το βρίσκω. Για τη χορογραφία δεν έχω άποψη. Δεν είμαι κριτικός βίντεο κλιπ και δεν σκοπεύω να καταχρασθώ τη δουλειά άλλων, που έχουν εμπειρία από το είδος. Πάντως, τα πρόσωπα των νέων καταθέτουν και αυτά έναν αέρα αισιοδοξίας στη χώρα των συνταξιούχων, όπου η νεολαία ταυτίζεται με τους κουκουλοφόρους των μολότοφ. Το χαμόγελο ορισμένων ξινίζει επειδή δεν τους αρέσει να ακούνε ότι των Ελλήνων οι κοινότητες φτιάχνουν «άλλους Γαλαξίες» με τις αρχαιότητες και τις ορθοδοξίες. Ξινίζουν, επίσης, επειδή το νεοελληνικό έθνος προβάλλεται ως αμιγώς λευκό. Θα ήταν ενδεχομένως ευπρεπέστερον αν μας έδειχναν και κάποιο μουσουλμάνο αδελφό, ενώ μετανεωτερικός αοιδός αποδομούσε τον παπαρρηγοπούλειο «μύθο» για τη συνέχεια του ελληνικού έθνους. Χάριν αντικειμενικότητος, θα έπρεπε και κάποιος άλλος αοιδός να υμνούσε ή να θρηνούσε τη συμβολή του δεύτερου αντάρτικου στην πρόοδο του Εθνους.
Ως έφηβος έζησα τον διασυρμό της εθνικής μνήμης από τη δικτατορία. Τον διασυρμό τον κληροδότησε σε όλη την περίοδο της μεταπολίτευσης. Το «εθνικό» πέρασε στην παρανομία. Οι μύθοι που εξασφάλιζαν τη συνοχή του διασύρθηκαν. Εμεινε μόνο η κλάψα του αδικημένου εαυτού μας, που η ατυχήσασα Αριστερά την ταύτισε με την πολιτική της. Εμειναν και διάφορες αποτυχημένες απόπειρες να κατασκευαστούν υποκατάστατα από τα κουρέλια της Ιστορίας. Παράδειγμα, ο αφηρωισμός του κοινωνικού περιθωρίου και η προσπάθεια συγκρότησης του μύθου για την πολυπολιτισμική κοινωνία. Με αποτέλεσμα η συλλογική μας συνείδηση να μοιάζει με μωσαϊκό που ψάχνει να βρει τη χαμένη του μορφή.
Ο εορτασμός των 200 ετών δεν είναι ευκαιρία για να ξαναγραφεί η ιστορία τους. Είναι μια ευκαιρία να ανακτήσει την αξιοπρέπειά της η εθνική μας ταυτότητα. Να αισθανθούμε πως η χώρα των παππούδων και των προπαππούδων μας δεν είναι φτιαγμένη μόνο για τον κυνισμό της απογοήτευσής μας. Υπάρχει και αυτός. Ομως δεν υπάρχει μόνον αυτός. Μπορεί ακόμη να μας γοητεύσει η Ελλάδα; Και αν ναι, πώς τα καταφέρνει; Γιορτή διοργανώνεται. Δεν διοργανώνεται συνέδριο ιστορικών, κοινωνιολόγων, νεοφεμινιστριών και λοιπών δικαιωματιστών. Και από αυτή την άποψη, όσο το σκέφτομαι τόσο μου αρέσει περισσότερο το «Ας κρατήσουν οι χοροί». Ετσι, για να θυμηθούμε πώς χορεύονται.
Ας κρατήσουν οι χοροί
2' 1" χρόνος ανάγνωσης
