«Είμαστε εδώ (σ.σ.: στα δικαστήρια της οδού Ευελπίδων) για να πούμε το αυτονόητο, ότι τα 14χρονα παιδιά πρέπει να είναι στα σχολεία, στους καθηγητές τους και στις οικογένειές τους. Αν βρίσκονται στα δικαστήρια, αυτό είναι ευθύνη της Πολιτείας», δήλωσε ο εκλεγείς με την υποστήριξη της ευρύτερης Αριστεράς δήμαρχος Χαλανδρίου, κ. Σίμος Ρούσσος. Σωστό, αλλά πάλι κάποιος μπορεί να αντιτείνει: μήπως 14χρονα θα έπρεπε επίσης «να είναι στα σχολεία, στους καθηγητές τους και στις οικογένειές τους» και όχι στις διαδηλώσεις; Κι αν «είναι ευθύνη της Πολιτείας» που βρίσκονται στα δικαστήρια, ποίων ευθύνη ήταν που βρίσκονταν στις διαδηλώσεις;
Οποία βλασφημία! Η διαμαρτυρία στην Ελλάδα είναι ιερή σε αντίθεση με το κράτος δικαίου που είναι κάτι βδελυρό. Οπως είπε και ο Αριστερός δήμαρχος «εμείς σαν Δήμος, (…) έχουμε διαλέξει να είμαστε με τους Αγιάννηδες και όχι με τους Ιαβέρηδες» (19.10.2020). Ωραία διχοτομία. Βεβαίως, πέρα από το γεγονός ότι αναφέρεται σε φανταστικούς ήρωες, ο Αγιάννης πεινούσε και ήταν ενήλικος, ενώ ο Ιαβέρης ήταν όργανο ενός απολυταρχικού κράτους χωρίς τις εγγυήσεις του κράτους δικαίου. Αλλά στον λυρικό λόγο της Προόδου, δεν γίνονται τέτοιες διακρίσεις. Βασικότερο όλων είναι να νιώθουν οι παλιότεροι «περήφανοι που στην πόλη μας, υπάρχουν παιδιά τα οποία αγωνίζονται, μαθαίνουν να είναι ελεύθεροι άνθρωποι, να μη σκύβουν το κεφάλι», που λέει και ο δήμαρχος. Τώρα, αν ένα 14χρονο παιδί χειραγωγείται εύκολα από εκείνους που έχουν καταπιεσμένη την επαναστατική τους λίμπιντο, δεν έχει σημασία. Στη ρηχή σκέψη της «Προόδου» η βία είναι η μαμή της Ιστορίας, και η χαμηλής έντασης βία των διαδηλώσεων, μέρος της επαναστατικής εκγύμνασης, που ψευδώς ονομάζεται «πολιτικοποίηση». Λέμε ψευδώς, διότι η αληθής πολιτικοποίηση δεν έχει μόνο διαμαρτυρία, αλλά και κανόνες που τη διέπουν. Δεν έχει μόνο αγώνες, αλλά και σεβασμό στο κράτος δικαίου και τις περιουσίες τρίτων.
Να σημειώσουμε ότι πριν από δύο χρόνια ο δήμαρχος και πλειάδα δημοτικών συμβούλων υπέγραφαν κείμενο με το οποίο εξέφρασαν «την αμέριστη αλληλεγγύη μας στους συντρόφους του Ρουβίκωνα γιατί τα “αδικήματά” τους είναι πράξεις δικαίου και πολιτισμού και απαιτούμε την άνευ όρων απαλλαγή τους!» (vrilissianews.gr 12.6.2018).
Ολα τα παραπάνω δεν υπονοούν κάτι για την ενοχή ή αθωότητα του κατηγορούμενου μαθητή από το Χαλάνδρι, τα προσωπικά δεδομένα του οποίου βγήκαν στη δημοσιότητα, αλλά αυτήν τη φορά από τους συμπαραστάτες του, κι επομένως δεν τρέχει κάστανο. Η δικανική κρίση ανήκει σε εκείνους που έχουν όλα τα στοιχεία της υπόθεσης, δηλαδή στη Δικαιοσύνη. Αλλά ίσως να μη χρειάζεται κι αυτή, αφού συνεδρίασε το δημοτικό συμβούλιο Χαλανδρίου και ζήτησε «την απαλλαγή από τις κατηγορίες» (18.10.2020).
Επίσης τα παραπάνω δεν αρνούνται το δικαίωμα των –έστω ανήλικων– μαθητών να διαμαρτύρονται επί παντός. Και οι αγώνες είναι μέρος της κοινωνικοποίησής τους. Μόνο που η κοινωνικοποίηση περιλαμβάνει και την κοινωνία, η οποία συγκροτείται με βάση κανόνες που λέγονται νόμοι. Και οι μαθητές μαζί με όλα όσα διά των αγώνων διδάσκονται, πρέπει να μάθουν να σέβονται και τους κανόνες έκφρασης της διαμαρτυρίας. Κι αν θεωρούν ότι οι τωρινοί νόμοι δεν είναι της αρεσκείας τους, θα έρθει η ώρα να εκλέξουν ή και να εκλεγούν για να τους αλλάξουν.