Σε μια συνηθισμένη παραλία της Αργολίδας, όχι μακριά από την Επίδαυρο, το μάτι μου έπεσε σε δύο αυτοκινούμενα τροχόσπιτα. Το ένα είχε γερμανικές πινακίδες και το άλλο γαλλικές. Το ημερολόγιο έγραφε 25 Οκτωβρίου και το θερμότερο έδειχνε 26 βαθμούς. Αργότερα συνάντησα τις δύο οικογένειες.
Η πρώτη ήταν αυτό που θα περίμενε κανείς: ένα ζευγάρι συνταξιούχων έκανε βόλτα στην ακροθαλασσιά πλατσουρίζοντας τα πόδια του στο νερό. Λίγο αργότερα απολάμβαναν τον αναπάντεχα ζεστό φθινοπωρινό ήλιο, ακίνητοι σε δύο πολυθρόνες, με τα μάτια κλειστά.
Η δεύτερη οικογένεια έμοιαζε βγαλμένη από άλμπουμ καλοκαιρινών διακοπών: νέα μαμά, νέος μπαμπάς με το δεκάχρονο παιδάκι τους. Με τα μαγιό τους, με τα παιχνίδια του μικρού, ευτυχισμένοι στον ελληνικό μικρόκοσμό τους.
Αναλογίστηκα τα δρομολόγια τους. Και την απόφασή τους: να το «σκάσουν» από τις βροχερές πατρίδες τους στην κορύφωση του δεύτερου κύματος της πανδημίας, να κάνουν όλα αυτά τα χιλιόμετρα, να παραβλέψουν την επιπλέον ταλαιπωρία των ελέγχων και των τεστ, για να χαρίσουν στον εαυτό τους λίγες ημέρες διακοπών μακριά από την τρέλα των ημερών. Η Ελλάδα τούς αντάμειβε, οι παραλίες ήταν απολαυστικά άδειες, οι ταβέρνες ακόμα ανοιχτές.
Επιστρέφοντας στην Αθήνα το βράδυ της Κυριακής, σκεφτόμουν αυτό που διάβασα πρόσφατα: όλο και περισσότεροι Αμερικανοί αναζητούν τους τελευταίους μήνες μόνιμη κατοικία μακριά από τα μεγάλα αστικά κέντρα, στην περιφέρεια των μητροπόλεων, πιο κοντά στη φύση. Η αφορμή είναι φυσικά η πανδημία, η ανάγκη για κοινωνική αποστασιοποίηση αλλά και η αγωνιώδης αναζήτηση ενός νέου τρόπου ζωής ή, αν θέλετε, μιας διαφορετικής καθημερινότητας με άλλες προτεραιότητες.
Η εμπειρία της καραντίνας υπήρξε καταλυτική για εκατομμύρια ανθρώπους που είχαν για πρώτη φορά την ευκαιρία στην ενήλικη ζωή τους να δουν αλλιώς τη ζωή τους.
Πολλοί έσπευσαν να προδικάσουν το αργό σβήσιμο μιας ακόμα ουτοπίας του μετανεωτερικού ανθρώπου. «Με το που περιοριστεί η πανδημία, όλοι θα επιστρέψουμε εκεί που ήμασταν», επιμένουν, και μπορεί να έχουν δίκιο.
Η αύξηση του τζίρου των εταιρειών ηλεκτρικών ειδών στην Ελλάδα το τελευταίο οκτάμηνο κατά περίπου 20% είναι μια συνηγορία υπέρ των κυνικών. Αλλά προτιμώ να βλέπω στην εικόνα με τις δύο οικογένειες στην άδεια παραλία της Αργολίδας ένα μήνυμα από το μέλλον.