Αραγε υπάρχει άλλη χώρα στον κόσμο όπου οι δήμαρχοι χρειάζεται να βγάλουν ανακοίνωση ότι δεν θα δεχθούν επισκέψεις στο γραφείο τους για την ονομαστική τους εορτή λόγω της πανδημίας; Γιατί χθες, του Αγίου Δημητρίου, εορτάζοντες δήμαρχοι, με αίσθημα ευθύνης, ενημέρωσαν τους δημότες τους ότι λόγω των συνθηκών δεν θα ανοίξουν τα γραφεία τους για ευχές. Εν ολίγοις ότι θα θυσιάσουν μια μέρα προσωπικής χαλάρωσης, με μουσαφίρηδες, κεράσματα, δώρα, για το κοινό καλό. Να ’ναι καλά, είμαστε υπόχρεοι.
Να που ένας αόρατος κορωνοϊός, εκ Κίνας, κατάφερε να σπάσει μια ελληνική παράδοση που χάνεται στον χρόνο και κατά καιρούς μάς χαρίζει άφθονο γέλιο. Το 2015, viral είχε γίνει το δελτίο Τύπου δημάρχου καλλικρατικού δήμου των βορείων προαστίων της Αθήνας, που είχε προέλθει από τη συνένωση τριών άλλων, με το οποίο ενημέρωνε τους δημότες ότι θα δέχεται ευχές 10-12 σε χώρο του ενός πρώην δήμου, 12-1.30 μ.μ. και 5-7 μ.μ. σε χώρο του δεύτερου πρώην δήμου και 1.30-3 μ.μ. σε χώρο του τρίτου πρώην δήμου, στέλνοντας μήνυμα ενότητας χωρίς να αφήνει κανέναν παραπονεμένο.
Στην ιστορία έχει μείνει το 9λεπτο(!) βίντεο από το 2008 στο οποίο εμφανίζεται ο Νίκος Νικολόπουλος, σήμερα πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος, να δέχεται ευχές για την ονομαστική του εορτή. Σε ένα γραφείο γεμάτο κόσμο, με φόντο ένα τραπέζι με ξηρούς καρπούς, γλυκά και ουίσκι, ο εορτάζων με ένα ακουστικό στο κάθε αυτί φαίνεται να δέχεται ευχές από αναρίθμητους συνομιλητές, επαναλαμβάνοντας το αξέχαστο «φχαριστώ φχαριστώ», ενώ παράλληλα ασπάζεται τους νέους επισκέπτες. Ενας μερακλής χρήστης του YouTube βρήκε ότι ο κ. Νικολόπουλος σε αυτά τα 9 λεπτά δέχθηκε ευχές από μια Κωνσταντίνα, μια Κατερίνα, έναν υπουργό, έναν δήμαρχο, μια Ιουλία, έναν δήμαρχο Βαγγέλη, έναν Γιάννη, έναν Παναγιώτη, έναν Ανδρέα, έναν λυκειάρχη, έναν Σάκη από το Επιμελητήριο, τον Δημήτρη Αβραμόπουλο, τον Χρήστο, τον Στέφανο, τον Θοδωρή, τον Σπύρο από τη δημοτική βιβλιοθήκη, έναν Σεβασμιώτατο (απαντώντας «να χαίρεστε την αρχιεροσύνη σας»), τον Τάκη, τον Στρατηγό, τη Μάρω από τα Χανιά, τον Σπήλιο, τον Θοδωρή, τον Μάνο, τη Λίτσα, τον Γέροντα (από όπου και το αλήστου μνήμης «Ω γέροντα η ευχήηηη») και τον Κωστή.
Χθες, πάντως, ούτε οι κοινοί θνητοί αγκαλιάσαμε τους Δημήτρηδες που αγαπάμε. Ας είναι η τελευταία φορά, κι ας κάνουν πάρτι στα γραφεία τους οι δημοτικοί άρχοντες και οι πολιτευτές.