Ο Ερντογάν έχει πατήσει πολλές, πάρα πολλές κόκκινες γραμμές. Αποτελεί πλέον έναν συστημικό κίνδυνο για τη Δύση, και όχι μόνον. Βρίζει τον Μακρόν, ο οποίος είναι ένας από τους δύο ισχυρούς ηγέτες της Ευρώπης. Βγάζει γλώσσα στους Αμερικανούς προκαλώντας τους να επιβάλουν όσο πιο γρήγορα μπορούν κυρώσεις για τους S-400. Δοκιμάζει τις αντοχές του Πούτιν πατώντας την πιο καθαρή κόκκινη γραμμή, που έχει να κάνει με την παρουσία ισλαμιστών στην περιφέρεια της Ρωσίας. Συμμετέχει σε πολέμους που δεν αφορούν τουρκικό έδαφος, και το κάνει με αλαζονεία και απροκάλυπτα.
Το καλό, για εμάς, είναι πως ακόμη και εκείνοι που αρνούνταν να καταλάβουν με τι έχουν να κάνουν, το συνειδητοποιούν. Διαπιστώνουν ότι έχουν να κάνουν με μια συστημική απειλή, με έναν άνθρωπο που έχει «ξεφύγει». Το πρόβλημα όμως το έχουμε εμείς με την Τουρκία, τώρα. Πόσοι θα ακολουθήσουν το παράδειγμα του Τριντό, του πρωθυπουργού του Καναδά που τόλμησε να προχωρήσει σε εμπάργκο εξοπλισμών; Η Ευρώπη είναι διχασμένη, τα συμφέροντα με την Τουρκία πολλά, καθώς και οι μεμονωμένοι ηγέτες που διατηρούν στενές σχέσεις με τον Τούρκο πρόεδρο. Η όποια απάντηση στην Αγκυρα δύσκολα θα περάσει μέσα από την Ε.Ε., ακόμη δυσκολότερα από το ΝΑΤΟ. Η Ουάσιγκτον βρίσκεται σε φάση εσωστρέφειας και οι προσωπικές σχέσεις του προέδρου Τραμπ ίσως παίζουν ακόμη κρισιμότερο ρόλο μετά μια ενδεχόμενη ήττα του.
Αυτός θα είναι πρόεδρος έως τον Ιανουάριο. Η Ελλάδα έχει βέβαια κτίσει ισχυρές συμμαχίες, αλλά τώρα είναι η ώρα να τριπλασιάσει τις προσπάθειες, στη δημόσια διπλωματία και στην αφύπνιση του ελληνισμού και των πάμπολλων φυσικών μας συμμάχων στη διαμόρφωση της παγκόσμιας κοινής γνώμης.
Για πρώτη φορά, πάντως, φαίνεται ότι ο Ερντογάν έχει πέσει στην παγίδα της στρατηγικής ύβρεως. Το μαρτυρεί η αντίδραση των αγορών, αλλά και η κλιμάκωση των διεθνών κατακραυγών. Ο χρόνος λειτουργεί εναντίον του. Και κάτι τελευταίο: Σε αυτή τη συγκυρία είναι ανέφικτο και επικίνδυνα αφελές να πιστεύει κανείς ότι μπορεί να προχωρήσει σε ένα συμβιβασμό. Οχι σήμερα, όχι με αυτήν την Τουρκία.