Οι αμερικανικές εκλογές είναι ξεκάθαρα το πιο σημαντικό γεγονός μιας αδιαμφισβήτητα κακής χρονιάς. Πολλοί ισχυρίζονται ότι είναι μια μάχη «για την ψυχή» των ΗΠΑ, αγνοώντας, βέβαια, ότι η μεγάλη χώρα στην άλλη άκρη του Ατλαντικού ουδέποτε ερμηνεύθηκε σωστά από τους Ευρωπαίους, που πάντα την παρατηρούν με ένα μείγμα θαυμασμού, ζήλιας, υποτίμησης και, διόλου σπάνια, φόβου.
Αλλοι ευελπιστούν ή μάλλον εύχονται ότι πιθανή επικράτηση του Τζο Μπάιντεν έναντι του Ντόναλντ Τραμπ θα αλλάξει το μείγμα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Στην Ελλάδα οι ανήκοντες σε αυτή την κατηγορία αποτελούν πλήθος. Και έως έναν βαθμό έχουν δίκιο. Η απολύτως λογική ελληνική επικέντρωση στην τουρκική ευθεία επιθετικότητα εναντίον της Ελλάδας θολώνει πολλές φορές το κριτήριο με το οποίο κινούνται οι υπερδυνάμεις.
Οποια και αν είναι η άποψη του Ντόναλντ Τραμπ, του Τζο Μπάιντεν, του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για τον πρόεδρο της Τουρκίας, στο τέλος της ημέρας οι αποφάσεις λαμβάνονται με βάση το μακροπρόθεσμο αμερικανικό συμφέρον. Πράγματι, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αποτελεί ανατροπέα των συνηθισμένων ισορροπιών στην περιοχή. Ποια είναι, όμως, η εναλλακτική για τις ΗΠΑ; Να επιτρέψει στη Ρωσία, στο Ιράν και στην Κίνα να επεκτείνουν την επιρροή τους στο κατώφλι της Ευρώπης ή να αναζητήσει εναλλακτικές λύσεις; Ηδη από την εποχή Ομπάμα, η οποία συμπίπτει με την επιτάχυνση της στροφής του αμερικανικού ενδιαφέροντος στον Ειρηνικό, η Ουάσιγκτον φλέρταρε με την ομαλοποίηση των σχέσεων με το Ιράν, αλλά και την ενίσχυση του περιφερειακού ρόλου της Τουρκίας. Το «φλερτ» με το Ιράν τελείωσε άδοξα, ωστόσο στην Ουάσιγκτον υπάρχει η πίστη ότι η Τουρκία μπορεί ακόμα να παραμείνει «αγκιστρωμένη» στη Δύση, έστω και με μια πιο «ειδική» σχέση.
Οι εξελίξεις θα δείξουν αν η συγκεκριμένη προσέγγιση είναι νηφάλια ή αποτελεί απλώς ευσεβή πόθο του αμερικανικού διπλωματικού κατεστημένου. Τους επόμενους μήνες είναι βέβαιο ότι οι σχέσεις Ουάσιγκτον – Αγκυρας θα τεθούν σε διαδικασία αναθεώρησης σε νέες βάσεις.
Είναι αδιανόητη η σκέψη ότι η Ουάσιγκτον μπορεί να αφήσει την Τουρκία δίχως διέξοδο εκτόνωσης. Οποια πορεία και αν ακολουθήσει τελικά η Αγκυρα, το άμεσο μέλλον θα είναι μια διαρκής δοκιμασία και για την Ελλάδα, η οποία καλείται να διαχειριστεί αλλαγές στο status quo της περιοχής, κάτι που προϋποθέτει την ύπαρξη σχεδίου.