Σεισμοί μέσα κι έξω. Ο δεύτερος απλώς συμβαίνει. Ο πρώτος είναι μακράς διαρκείας, δεν έχει κλίμακα μέτρησης. Είναι αυτοί οι εσωτερικοί, ψυχικοί κραδασμοί που δίνουν τον ρυθμό στη μέρα μας και σχήμα στην πραγματικότητα που μας περιβάλλει.
Είναι μια εποχή χωρίς απαντήσεις. Μόνο διλήμματα και ερωτήματα προκύπτουν.
Η πανδημία επελαύνει. Τι μπορεί να αποτελέσει ανάχωμα στη δυναμική του ιού; Μεταλλάσσεται και πόσο; Τα εκτεταμένα lockdown είναι το μόνο αποτελεσματικό μέτρο κατά του κορωνοϊού; Είναι ή δεν είναι η εστίαση στο επίκεντρο της διασποράς; Μπορούν να μπουν κανόνες μέσα στα σπίτια των ανθρώπων, σε συναθροίσεις και συγχρωτισμούς; Θα είναι έτοιμο το εμβόλιο αρχές του 2021; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι.
Οι αριθμοί δεν είναι φιλικοί και, κυρίως, τίποτα δεν είναι βέβαιο. Ζούμε με «εκτιμήσεις». Οπως είπε ο Σωτήρης Τσιόδρας, ο πραγματικός αριθμός κρουσμάτων στην Ελλάδα υπολογίζεται τουλάχιστον τρεις φορές πάνω. Xθες προστέθηκε στη λίστα των αβεβαιοτήτων και ο σεισμός.
Γεγονότα με μεταμορφωτική δύναμη που συμβαίνουν σε όλον τον κόσμο (από την πανδημία μέχρι τη φρίκη των τρομοκρατικών επιθέσεων στη Γαλλία), που μπορούν να αλλάξουν τη συνθήκη ζωής του καθενός, δεν απορροφούνται ψυχικά ούτε εύκολα ούτε ανώδυνα.
Μέσα σε αυτόν τον καταιγισμό από αιφνιδιασμούς και ανατροπές, υπάρχει κάτι που παραμένει αδιατάρακτα ίδιο: η πολιτική της καταγγελίας. Σε μια παραλλαγή γνωστής παροιμίας, πρόκειται για την πολιτική που δεν βλέπει το τσουνάμι, αλλά καταγγέλλει το δάχτυλο που δείχνει το τσουνάμι. Αυτό συνέβη χθες με την ανακοίνωση που έσπευσε να εκδώσει η αξιωματική αντιπολίτευση θέλοντας να προλάβει το διάγγελμα του πρωθυπουργού (το οποίο, λόγω σεισμού, μετατέθηκε για σήμερα) για τα νέα μέτρα. Δεν έχει νόημα να επαναλάβουμε τα περί «εγκληματικής αδράνειας του κ. Μητσοτάκη», όχι για να μη θίξουμε την κυβέρνηση, αλλά για να μην εκθέσουμε περαιτέρω την αντιπολίτευση.
Είναι θλιβερό το θέαμα της έκπτωσης επιχειρημάτων και της μη αποδοχής της πραγματικότητας για ένα κάποτε πρώτο δημοσκοπικά κόμμα, είτε είναι κανείς ψηφοφόρος του είτε όχι.
Σε καιρούς τεκτονικών αλλαγών, η πολιτική για να έχει φωνή οφείλει να αντιμετωπίζει τους κραδασμούς και να απευθύνεται στον πολίτη νηφάλια, καθησυχαστικά και στιβαρά. Τα λάθη περιλαμβάνονται στον λογαριασμό. Εκείνο που δεν περιλαμβάνεται είναι η τυφλότητα και η αδιαφορία. Η αναπαραγωγή της άρνησης ως πολιτικής θέσης.