Εν αρχή ην ο κοινωνικός αποκλεισμός. Τα πρώτα χρόνια της ισλαμικής τρομοκρατίας, οι αγαθές συνειδήσεις της Δύσης την απέδιδαν στην κοινωνική ανισότητα. Δυσκολεύονταν να εξηγήσουν γιατί, ενώ στα προάστια των γαλλικών μεγαλουπόλεων πολλοί αισθάνονταν τον κοινωνικό αποκλεισμό, μόνον οι κοινότητες των μουσουλμάνων γεννούσαν τρομοκρατία. Ομως, κανένα κενό λογικής δεν στάθηκε ικανό να εμποδίσει την πίστη της συνείδησης που υπηρετεί το αγαθό. Και η πίστη στην πρόοδο είναι εξίσου ισχυρή με την πίστη στον Θεό. Ενίοτε δε και ισχυρότερη. Αν οι μουσουλμάνοι συμπολίτες μας απολάμβαναν έναν τρόπο ζωής σαν τον δικόν μας, θα έβαζαν τον θεό τους σε δεύτερη μοίρα όπως τον βάλαμε κι εμείς. Ετσι έλεγαν.
Επί μία εικοσαετία, η πονηρή πραγματικότητα διαψεύδει τις αγαθές συνειδήσεις. Από τους Δίδυμους Πύργους έως την προχθεσινή σφαγή στη Νίκαια, η ισλαμική τρομοκρατία προσπαθεί να μας πει ότι δεν διεκδικεί για λογαριασμό των μουσουλμάνων μια ισότιμη θέση στην ευρωπαϊκή κοινωνία. Σκοτώνει για να επιβάλει τις δικές της αξίες. Μισεί τον δυτικό τρόπο ζωής όχι επειδή νιώθει αποκλεισμένη απ’ αυτόν. Τον μισεί γιατί δεν είναι ο τρόπος ζωής που κηρύσσει ο ιμάμης στο τζαμί της γειτονιάς.
Οι αγαθές συνειδήσεις της Δύσης κατόπιν τούτου μετατοπίσθηκαν ελαφρώς. Το θέμα της έκθεσης ιδεών τους δεν ήταν πια ο κοινωνικός αποκλεισμός. Ηταν η ανοχή. Ανεξιθρησκεία, ανοχή στη «διαφορά». Κοινώς, μονομερής κατάργηση των συνόρων. Ο άθεος αναγνώριζε το δικαίωμα του μουσουλμάνου να ομνύει «Αλλαχού Ακμπαρ» αδιαφορώντας αν ο μουσουλμάνος αναγνωρίζει το δικό του δικαίωμα να είναι άθεος ή χριστιανός. Η ισλαμοφοβία έγινε ηθικό αδίκημα, παρ’ ημίν δε και ποινικό. Το Μπατακλάν, η Νίκαια, οι επιθέσεις στα εμπορικά κέντρα της Γερμανίας μπορεί να έσπερναν τον τρόμο, οι αγαθές συνειδήσεις όμως είναι ανώτερες. Τόσο ανώτερες, ώστε να δείχνουν κατανόηση και στον ίδιο τους τον τρόμο.
Και μετά το ημερολόγιο πήγε στο 2015. Η Συρία διαλύεται και η Ευρώπη ανοίγει τα σύνορά της για να υποδεχθεί τη δυστυχία όλης της Μέσης Ανατολής. Στα καραβάνια των προσφύγων προστίθενται και Αφγανοί, και Πακιστανοί, και Αφρικανοί. Τα ανοιχτά σύνορα είναι ευκαιρία ζωής. Τους καλεί η Μέρκελ και τους υποδέχεται ο Πάπας στη Λέσβο. Και η Αριστερά ανακαλύπτει επιτέλους μια πρώτης τάξεως διέξοδο στα αδιέξοδά της. Της έλειψε το προλεταριάτο, όμως η Ιστορία, γενναιόδωρη, την ανταμείβει με τους «Κολασμένους της Γης», τους πρόσφυγες και τους μετανάστες.
Η Ελλάδα το πρόβλημα το ζει α λα γκρέκα. Με τον γκροτέσκο τρόπο της δικής της Αριστεράς. Ο πρωθυπουργός της καταργεί τα θαλάσσια σύνορα, τα νησιά της μεθορίου πλημμυρίζουν και στο κέντρο της πρωτεύουσας δημιουργούνται καταυλισμοί. Και προσπαθεί να συνετίσει τον πληθυσμό της, να τον εκπαιδεύσει στην ισλαμοφιλία. Κάποτε θα ενταχθούν και αυτοί, πού θα πάει. Υπομονή.
Το 2015 γίνεται η δολοφονική καταδρομή στο Charlie Hebdo και στο εβραϊκό παντοπωλείο. Αποτροπιασμός μεν, σκεπτικισμός δε. Οι αγαθές συνειδήσεις για μία ακόμη φορά αποκαλύπτουν την υψηλοφροσύνη τους. Ναι μεν αλλά και η σάτιρα έχει τα όριά της. Δεν μπορείς να προσβάλλεις τη θρησκευτική πίστη του άλλου. Εκτός και αν είναι χριστιανός. Οπως είπε ο δικηγόρος του περιοδικού, όσο δημοσιεύονταν σατιρικά σκίτσα για τον Πάπα, η Αριστερά χειροκροτούσε. Οταν άρχισαν να σατιρίζουν τον Μωάμεθ τούς γύρισε την πλάτη. Ο αγαθότερος των αγαθών κ. Μουζέλης έγραψε προχθές στα «Νέα»: «Η πίστη στην ελευθερία του λόγου είναι κι αυτή ένας φανατισμός που συχνά οδηγεί στη μισαλλοδοξία».
Και τι γίνεται με τον φανατισμό του αγαθού; Το «αγαθός» εδώ και με τις δύο σημασίες του, το καλό και την αφέλεια. Οπου αφέλεια είναι το είδος της βλακείας που σε χτυπάει όταν θεωρείς ότι οι ιδέες σου είναι ισχυρότερες από την πραγματικότητα. Κλασικό σύνδρομο της Αριστεράς θα μου πείτε. Κανείς δεν είναι τέλειος. Δεν ξέρω αν η στάση του Μακρόν θα σημάνει την αρχή του τέλους της ισλαμοφιλίας στις ευρωπαϊκές δημοκρατίας. Πάντως, κάτι θα σημάνει. Αν μη τι άλλο, η ισλαμική τρομοκρατία θα αντιληφθεί ότι οι φωνές που της συμπαραστέκονταν, έστω καταδικάζοντας τον τρόπο της, έχουν αποδυναμωθεί. Εως τώρα η αφέλεια μιας πλευράς της Δύσης ήταν ο κυριότερος σύμμαχός τους. Ενδεχομένως και οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί, οι οποίοι απεχθάνονται την τρομοκρατία των ομοθρήσκων τους, να αντιληφθούν πως αν επιθυμούν τη συνύπαρξη οφείλουν να απαλλαγούν από όποιο στοιχείο αναθρέφει τον δολοφονικό φανατισμό.
Ιδωμεν.