Το σήμα ήταν όντως εκκωφαντικό. Τι σήμαινε όμως ακριβώς; Τι έδειχνε η εικόνα του σκυφτού πρύτανη Δημήτρη Μπουραντώνη πέρα από την αποτρόπαιη πολιτική καταγωγή εκείνων που ασκούσαν επί του σβέρκου του φαντασιώσεις σαδιστικής κυριαρχίας;
Το σήμα ειδοποιούσε: Προσοχή στο κενό μεταξύ μεταρρύθμισης και πραγματικότητας. Ελεγε στους φορείς του φλύαρου μεταρρυθμιστικού ρομαντισμού ότι καμία πληγή δεν κλείνει επειδή απλώς την αποψήφισες. Η περιπέτεια της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα παρέχει το πιο πειστικό προηγούμενο: η μεταρρύθμιση που το 2011 είχε ψηφιστεί από 255 βουλευτές και αποκαθηλώθηκε σταδιακά, χωρίς σοβαρές αντιστάσεις.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε τυλίξει το πρώτο της νομοθέτημα –για την άρση του πανεπιστημιακού ασύλου– με γιρλάντες φανταχτερών συμβολισμών. Κινδυνεύει, μήπως, τώρα να το δει να εξανεμίζεται, όπως είχε συμβεί με τον νόμο Διαμαντοπούλου; Αν αυτό συμβεί, δεν θα υπάρχει το άλλοθι της δολιοφθοράς από συνδικαλιστικές οπισθοφυλακές που επιβιβάστηκαν σαν ξενιστές σε ανερχόμενα κόμματα αριστερού συντηρητισμού. Αν η άρση του ασύλου απομείνει πρόσχημα, δεν θα υπάρχει η δικαιολογία των «ισχυρών μειοψηφιών».
Αξίζει κανείς να ξαναδιαβάσει τις αντιδράσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο επεισόδιο του Οικονομικού Πανεπιστημίου. Ηταν ίσως η πρώτη φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ καταδίκασε περιστατικό ενδοπανεπιστημιακής βίας χωρίς «αλλά». Ηταν, σίγουρα, η πρώτη φορά που ακόμη και κορυφαία στελέχη του –όπως ο Τσακαλώτος– δεν νέρωσαν την καταδίκη με συμψηφισμούς.
Το πρόχειρο συμπέρασμα είναι ότι σήμερα καμία πολιτική δύναμη με πλειοψηφικές αξιώσεις δεν μπορεί να αντέξει την έκδηλη συνάφεια με τις ομάδες του αριστερόγλωσσου βανδαλισμού. Οι πολυθρύλητες «μειοψηφίες» δεν είναι πια ισχυρές. Εχουν χάσει τα ερείσματά τους. Τα έχασαν προ πολλού στην κοινωνία. Τα χάνουν τώρα και στους φορείς οργανωμένης ανοχής.
Ο αυτοματισμός της συνένοχης αντιπολίτευσης δεν λειτουργεί πια. Τα ταμπού της «ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς», τα οποία η Ν.Δ. επαγγελλόταν προεκλογικά ότι θα συντρίψει, έχουν ήδη θρυμματιστεί. Διατηρούν τον ίσκιο τους μόνο στην πανεπιστημιακή κοινότητα, που μάλλον από απόγνωση εξακολουθεί να συμβιώνει στανικά με το καθεστώς της αυθαιρεσίας.
Οι χθεσινές εξαγγελίες για την καθιέρωση μιας ρουτίνας νομιμότητας στα ΑΕΙ –που θα ξεπερνά τις περιστασιακές επιδείξεις πυγμής επί της Πατησίων– δείχνουν ότι οι βάνδαλοι πέτυχαν όντως έναν «προπαγανδιστικό» άθλο. «Είμαστε πολύ φανατικοί. Αλλά και πολύ λίγοι. Γιατί μας αφήνετε;»: αυτό ήταν το ακούσια διαφωτιστικό μήνυμα της πράξης που οι ίδιοι απαθανάτισαν.
Αν είχε απομείνει κάποιος να δείχνει ασύμμετρο σέβας στη δράκα των φανατικών, ήταν η κυβέρνηση που αποτύγχανε να προσαρμόσει την πανεπιστημιακή ζωή στον νόμο που η ίδια ψήφισε.
Δημήτρης Μπουραντώνης: Σβέρκοι
1' 53" χρόνος ανάγνωσης
