Η βουλευτής Εβρου του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αναστασία Γκαρά γεννήθηκε το 1984. Μεγάλωσε ακούγοντας τραγούδια όπως το «Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον, το κόλπο είναι στημένο και στα μέτρα σας…». Το 2002, όταν άρχισαν οι συλλήψεις των δολοφόνων της «17 Νοέμβρη», ήταν 18 χρόνων. Σίγουρα πήρε το αυτί της τις ιερεμιάδες που ακούγονταν για «καταδότες» επειδή η πολιτεία ζητούσε από τους πολίτες να τηλεφωνήσουν στον αριθμό «172», αν γνωρίζουν κάτι για τους φονιάδες. Γράφονταν περισπούδαστα άρθρα ότι η Ελλάδα κινδυνεύει να γίνει «κοινωνία χαφιέδων» ή όπως υποστήριζε τότε ο κ. Γιώργος Βέλτσος «ενισχύοντας τις θέσεις υπέρ της παγκοσμιοποίησης και στον συντονισμένο χαφιεδισμό. Φάρμα των ζώων;» («Το ιδεώδες», «Νέα» 23.8.2002). Εκτοξεύονταν πύρινες καταγγελίες για τους νέους «κουκουλοφόρους», οι οποίοι όπως στην Καισαριανή κατέδιδαν τους αντιστασιακούς στους ναζί.
Αλλοι, όπως ο τραγουδιστής κ. Διονύσης Τσακνής, το τραβούσαν πιο μακριά: «Φέρε στον νου τον Εφιάλτη, τον Ισκαριώτη, τον κουκουλοφόρο, τον ψευδομάρτυρα. Η αμοιβή τους ήταν από τριάντα αργύρια, μέχρι μία θέση αγροφύλακα στην ορεινή Καρδίτσα, ενώ η δόξα αλλά και η φήμη τους γνωστή ανά τους αιώνες. Και να σου πω και κάτι άλλο; Τώρα, σου δίνεται και ένα ακλόνητο άλλοθι. Ενώ παλαιότερα κάποιοι θα μπορούσαν να σου πετάξουν κατάμουτρα, πως τάχα ο Εφιάλτης πρόδωσε στους εχθρούς μια ολόκληρη Πατρίδα, σήμερα, ποιος θα μπορούσε να σε ψέξει, όταν εσύ καταδίδεις έναν εχθρό της Πατρίδας, στην ίδια σου την Πατρίδα;» («Ελευθεροτυπία» 22.8.2002).
Η κ. Γκαρά ανήκει στην «της μεταπολίτευσης μπερδεμένη γενιά». Δεν είναι βεβαίως στο ΚΚΕ που θεωρούσε ότι η κυβέρνηση «στήνει χαφιέδικους μηχανισμούς με πρόσχημα την εγκληματικότητα» (…) Θέλει πολίτες, Αυτοδιοίκηση, μαζικούς φορείς ως συνεργάτες της Ασφάλειας, θυμίζοντας τις αλήστου μνήμης μετεμφυλιοπολεμικές συνθήκες των χαφιέδων» («Ριζοσπάστης» 22.12.2009). Μεγάλωσε όμως διδασκόμενη όλες τις «Αριστερές» ανοησίες που κυριάρχησαν στον δημόσιο διάλογο.
Είναι, λοιπόν, φυσικό να θεωρεί «απαράδεκτη και ακατανόητη (σ.σ. την επικήρυξη των τραμπούκων που κρέμασαν ταμπέλα στον ανήμπορο να αντιδράσει πρύτανη του ΟΠΑ), μία πράξη διαπόμπευσης, η οποία μας επιστρέφει στις αρχές της δεκαετίας του ’50 ενός κράτους της τότε Δεξιάς που επέβαλε τέτοιες πράξεις διαπόμπευσης. Προφανώς είναι καταδικαστέα αυτή η πράξη, ωστόσο η έκδοση επικήρυξης από το επίσημο κράτος, από την Αστυνομία, είναι ακατανόητη, μας ζητούν ουσιαστικά οι πολίτες να γίνουν καταδότες» (ΕΡΤ 31.10.2020).
Οι δηλώσεις της βουλευτού Εβρου είναι απλώς το σύμπτωμα ενός ιδεολογικού καρκινώματος, που βαφτίστηκε «Αριστερό» και ήθελε την ελληνική κοινωνία να χειροκροτεί εκείνους που έχτιζαν καθηγητές στα γραφεία τους. Και όποιος αντιδρούσε ήταν –στην καλύτερη περίπτωση– χαφιές…