Δεν βγάζει κανείς άκρη με τα ονόματα που φιλοτεχνούν διάφορες παρέες και συμμορίες για να φαντάζουν ότι είναι από τρανή γενιά. Το ίδιο ισχύει και με την «Πρωτοβουλία Μαχητικής Αλληλεγγύης», που ανέλαβε την ευθύνη για την επίθεση στον πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου. Ακόμη και στον επίσημο διαδικτυακό τόπο των πάσης λογής «επαναστατημένων», στο Ιndymedia, η ομάδα εμφανίστηκε μόλις πριν από τέσσερις ημέρες, στις 30 Οκτωβρίου, όταν δημοσιοποίησε την ανατριχιαστική αυτή φωτογραφία.
Γράφαμε και παλιότερα ότι «ένα από τα πιο ενδιαφέροντα (και έξυπνα) επικοινωνιακά τερτίπια του “χώρου” –έτσι ονομάζεται πλέον η παλαβή Αριστερά με τις παραφυάδες της– είναι οι ποικιλώνυμες “πρωτοβουλίες”. Πρόκειται για χαλαρά οργανωτικά σχήματα –συνήθως παρέες– που παίρνουν βαρύγδουπα ονόματα ώστε να μένουν έκθαμβοι οι αδαείς. (…) Ετσι κι αλλιώς, δεν δίνουν λογαριασμό σε κανένα. Οι “πρωτοβουλίες”, κατά κανόνα, δεν υπογράφονται από φυσικά πρόσωπα. Είναι απλώς βαρύγδουπες ονομασίες…» («Πρωτοβουλίες, επιτροπές και συναφή τερτίπια», 12.6.2011).
Κάπως έτσι λειτουργούν και οι συμμορίες των βανδάλων στα ΑΕΙ. Μαζεύεται μια παρέα και στύβουν το κεφάλι τους για το τι σόι «παρέμβαση» θα κάνουν. Συνήθως καταλήγουν σε λέρωμα τοίχων και καταστροφές, αλλά ο πληθωρισμός τέτοιων ενεργειών έχει αφαιρέσει το ποθούμενο επικοινωνιακό αποτέλεσμα. Το γράφουν και οι ίδιοι στο κείμενο με τις εξηγήσεις που αναγκάστηκαν να δώσουν, μετά την καθολική κατακραυγή για τη χυδαία πράξη τους: «Η παρέμβαση που πραγματοποιήσαμε είχε δύο σκέλη. Το πρώτο αφορούσε συνθήματα, φθορές και μια συμβολική εκκένωση των πρυτανικών γραφείων καθώς μέρος του εξοπλισμού του βρέθηκε στον διάδρομο της σχολής. Με αυτό το σκέλος δεν υπήρξε ιδιαίτερος θόρυβος. Θα λέγαμε πέρασε στα ψιλά…» (Indymedia 2.11.2020). Στα ψιλά επίσης πέρασαν και οι δεκάδες ομηρίες πρυτάνεων και καθηγητών στις συγκλήτους, για να τους αναγκάσουν να ψηφίσουν κατά τα γούστα των καταληψιών. «Το Συμβούλιο του Ιδρύματος συνεδρίαζε υπό ομηρία», έγραψε η καθηγήτρια κ. Βάσω Κιντή σε επιστολή της προς την «Αυγή», όταν έζησε την επίθεση των τραμπούκων στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο. «Μας απαγορεύθηκε η έξοδος από ομάδα φοιτητών που δεν εκπροσωπούσαν κανέναν πλην του εαυτού τους και δεν διέθεταν καμία απολύτως νομιμοποίηση (όχι ότι μπορεί ποτέ να νομιμοποιηθεί η καταπάτηση δικαιωμάτων). Στον χώρο όπου μας κρατούσαν αποκλεισμένους μας έβριζαν χυδαιότατα (“λαμόγια”, “γερμανοτσολιάδες”, “ξεφτιλισμένοι”, “σιχαμένοι”, “χούντα”) και μας απειλούσαν» (21.7.2013).
Εκεί βρίσκεται το μυστικό της αποθράσυνσης αυτών των συμμοριών: στην κοινωνική ανοχή, στο γεγονός ότι δεν γίνεται ιδιαίτερος θόρυβος όταν αυτά τα καλόπαιδα κάνουν γης μαδιάμ τα ΑΕΙ, στο γεγονός ότι συνηθίσαμε το τέρας.