«Είναι ο σοσιαλισμός, ηλίθιε». Περίπου αυτό είναι το επιχείρημα όσων προσπαθούν να ερμηνεύσουν γιατί o Tραμπ αύξησε την επιρροή του στις μειονότητες και δη στους ισπανόφωνους σε σχέση με το 2016: «Ο τρόμος πως ο Τζο Μπάιντεν είναι δούρειος ίππος της αριστερής πτέρυγας του Δημοκρατικού Κόμματος εξώθησε μεγάλη μερίδα της συγκεκριμένης, ενίοτε συντηρητικής μειονότητας να σπεύσει στις κάλπες για να αποτρέψει την έλευση της κομμουνιστικής απειλής, την οποία έχει βιώσει τραυματικά στην Κούβα». Υπάρχει ένας πυρήνας αλήθειας σε αυτή την εξήγηση, η οποία όμως έχει και ψήγματα υπεραπλούστευσης.
Γιατί το ανησυχητικό αυτό φαινόμενο, δηλαδή ότι οι μειονότητες εμπιστεύθηκαν το 2020 τον ανοιχτά ρατσιστή πρόεδρο σε μεγαλύτερα ποσοστά σε σχέση με την προηγούμενη αναμέτρηση, δείχνει και κάτι ακόμη: ότι οι μειονότητες δεν είναι μια ενιαία συμπαγής μάζα που συσπειρώνονται απέναντι στη ρατσιστική ρητορική. Η άποψη ότι όταν ο Τραμπ επιτίθεται στους μαύρους ή τους Κινέζους θα προκαλέσει αντανακλαστικά την αλληλεγγύη των υπόλοιπων μειονοτήτων είναι αφελής και απορρέει συχνά από μία «λευκή», σχηματική, θεώρηση. (Το έχουμε ζήσει και στη χώρα μας. Δεν έχουν όλοι οι μετανάστες κοινή «ταξική» συνείδηση. Καμία φορά π.χ. οι Φιλιππινέζοι τσουβαλιάζουν τους Αλβανούς ως δυνάμει εγκληματίες και οι δεύτεροι με τη σειρά τους αντιπαθούν τους Πακιστανούς ακριβώς όσο και οι Ελληνες.)
Ούτε φυσικά είναι όλες οι γυναίκες φεμινίστριες, που ενοχλούνται από τον σεξιστικό λόγο του Αμερικανού προέδρου. Η αμερικανική Αριστερά σε αυτές τις εκλογές είχε την αυταπάτη πως θα κερδίσει ερήμην της, ως αποτέλεσμα του διχαστικού λόγου του Τραμπ. Χωρίς να εμπνεύσει, χωρίς να προτείνει. Και πως ο Τζο Μπάιντεν θα γίνει πρόεδρος από το σπίτι του στο Ντελαγουέρ, αρκεί να μην κινείται, να μην αρρωστήσει, να μην πολυμιλάει και κάνει καμία γκάφα και γενικά να κρατάει χαμηλό προφίλ, αφήνοντας τον αντίπαλό του να εκτίθεται.
Η στρατηγική αυτή λίγο έλειψε να μη λειτουργήσει. Το γεγονός ότι η αναμέτρηση στη δεδομένη χρονική συγκυρία –με εκατοντάδες Αμερικανούς νεκρούς–ήταν αμφίρροπη μέχρι την τελευταία στιγμή οφείλει να προβληματίσει το Δημοκρατικό Κόμμα. Χωρίς αντιμετώπιση των τεράστιων οικονομικών ανισοτήτων, τις οποίες άλλωστε όξυνε η πανδημία, η εμμονή στην ατζέντα των διακρίσεων είναι κενή. Ισως τελικά η απάντηση στην υπαρξιακή κρίση των Δημοκρατικών είναι όντως ο… σοσιαλισμός.