Μιλώντας την περασμένη εβδομάδα με φίλους που ζουν και εργάζονται εδώ και χρόνια στην άλλη άκρη του Ατλαντικού τους ρωτούσα τι θα ψηφίσουν. Στο δικό μου μικρόκοσμο θεωρούσα σχεδόν αυτονόητο πως η συντριπτική πλειονότητα θα μου έλεγε Μπάιντεν, αλλά έπεσα πολύ έξω.
Η… δημοσκόπηση ήταν σχεδόν ίδια με το τελικό αποτέλεσμα, καθώς οι απαντήσεις ήταν μοιρασμένες. Παρατήρησα δε, πως όσοι μου είπαν πως θα «στηρίξουν» Τραμπ το έκαναν με πολύ μεγαλύτερο φανατισμό από τους χλιαρούς υποστηρικτές του Μπάιντεν, που μου έδωσαν να καταλάβω πως τον επιλέγουν περισσότερο για να φύγει ο νυν. Ομολογώ ότι εξεπλάγην, καθώς όπως προανέφερα στα δικά μου «κουτάκια», θεώρησα «αδιανόητο» ένας Ελληνας μετανάστης να ψηφίζει έναν άνθρωπο με τα χαρακτηριστικά του απερχόμενου προέδρου των ΗΠΑ. Δηλαδή με υποβόσκουσες αν όχι ευθείες ρατσιστικές αντιλήψεις, δηλωμένο φιλοερντογανισμό, εσωστρέφεια και λανθάνοντα πολλές φορές αντιδυτικισμό. Αφήνω στην άκρη το όλο ύφος άσκησης πολιτικής, καθώς αυτό είναι υποκειμενικό. «Η οικονομία έχει ανοδική πορεία», μου εξήγησε ο ένας από τους συνομιλητές μου και πρόσθεσε πως ο Τραμπ θα πάει πολύ καλύτερα από όσο προεξοφλούν οι δημοσκόποι και τα ΜΜΕ. Ενας άλλος μου είπε πως θα τον ψηφίσει «γιατί είναι όλοι εναντίον του», ένα στοιχείο που θυμίζω πως βοήθησε πολύ τον Τσίπρα, την περίοδο κατά την οποία ανέτειλε το πολιτικό του άστρο πριν το εγκαταλείψει και ο ίδιος.
Σε κανέναν βεβαίως από όσους μίλησα δεν προσπάθησα ούτε να αλλάξω γνώμη, όπως και εκείνοι τη δική μου. Η κουβέντα, άλλωστε, ήταν φιλική. Αθελά τους, όμως, μου πρόσφεραν ένα μάθημα. Πολιτικοί, δημοσκόποι, δημοσιογράφοι, άνθρωποι γενικά που κινούνται σε ομόκεντρους κύκλους, δημιουργούν πολλές φορές κάποιους αλληλεπιδρώντες κόσμους, σηκώνοντας τείχη σε αυτό που οι ίδιοι δεν θεωρούν ορθό. Δεν αφήνουν καν κάποιες χαραμάδες να ακούσουν αυτό που οι ίδιοι θεωρούν απορριπτέο. Η τακτική αυτή όχι μόνο καταλήγει εις βάρος τους, αφού χάνουν επαφή με μία πραγματικότητα που υπάρχει εκεί έξω, αλλά κάνει κάτι χειρότερο: γιγαντώνει το απορριπτέο, το κάνει πιο συμπαγές, πιο εσωστρεφές, πιο δυνατό και πιο επιθετικό. Αυτό διδάσκει και το αποτέλεσμα στις ΗΠΑ, που μετά 4 χρόνια, κατά τα οποία όλα τα ΜΜΕ, όλο το Χόλιγουντ και όλο το κατεστημένο βρέθηκαν απέναντι από τον Τραμπ, αυτός δεν έχασε τις δυνάμεις που όλοι νόμιζαν.
Η νίκη του Μπάιντεν έρχεται ως ανακούφιση για όλους όσοι θεωρούμε πως μία δεύτερη θητεία Τραμπ μάλλον θα οδηγούσε πολύ σύντομα στο τέλος του δυτικού κόσμου όπως τον μάθαμε. Αλλά ταυτόχρονα η νίκη Μπάιντεν πρέπει να χτυπήσει καμπανάκια πως υπάρχει ένας κόσμος που σκέφτεται και δρα διαφορετικά και αυτός ο κόσμος μπορεί για πολλούς να είναι αόρατος αλλά υπάρχει. Και την επόμενη φορά που θα αγνοηθεί, θα επανέλθει δριμύτερος. Οχι μόνο στις ΗΠΑ, αλλά και στο ίδιο μας το σπίτι.