Ψιλοχαμένα μοιάζει να τα έχει η κυβέρνηση σε ό,τι αφορά το δεύτερο κύμα της πανδημίας. Τη μια μέρα ανακοινώνει το κλείσιμο της εστίασης για να περιοριστεί η διάδοση του ιού και την επομένη γενικό lockdown. Δεν λέμε «απαγορευτικό», που προτείνει ο κ. Γιώργος Μπαμπινιώτης, διότι είναι πολύ γενικό. Χρειάζεται ένας περιεκτικότερος όρος που να περιγράφει αυτό που ζούμε.
Αλλά πάλι ποια κυβέρνηση της υφηλίου (πλην των ψεκασμένων τύπου Μπολσονάρο που νομίζουν ότι αντιμετωπίζουμε μια απλή «γριπούλα») ξέρει τι της γίνεται; Σε όλο τον κόσμο, εκεί όπου τουλάχιστον η πληροφόρηση επιτρέπεται, οι πολιτικές ηγεσίες τρέχουν και δεν φτάνουν με τις μολύνσεις. Σε σχέση με την πανδημία τα κράτη την έπαθαν όπως ο Ουίλιαμ Γλάδστων. Ο Robert Julian Yeatman έγραψε ότι «ο Γλάδστων ξόδεψε τα τελευταία του χρόνια προσπαθώντας να βρει λύση στο ιρλανδικό πρόβλημα. Δυστυχώς, μόλις έφτανε κοντά, οι Ιρλανδοί άλλαζαν κρυφά το πρόβλημα».
Το ίδιο συμβαίνει και με τον κορωνοϊό· δίχως τούτο να σημαίνει ότι παρομοιάζουμε τους Ιρλανδούς με τον φονικό ιό κι έχουμε τραβήγματα με την αντιρατσιστική χωροφυλακή. Η παγκόσμια ιατρική κοινότητα γνωρίζει σήμερα πολλά περισσότερα για τη δομή, τους μηχανισμούς κ.λπ. του μικροοργανισμού, σε σχέση με τον περασμένο Μάρτιο, αλλά όχι αρκετά για να γιάνει τη δημόσια υγεία ή έστω να προτείνει εφάπαξ λύσεις. Ούτε η νοσολογία παραμένει σταθερή. Συνήθως εμφανίζεται ως λοίμωξη του αναπνευστικού και άλλες φορές δημιουργεί και καρδιακές παθήσεις.
Μια κυβέρνηση δεν αντιμετωπίζει μόνο τα διλήμματα των λοιμωξιολόγων, τα οποία πολλάκις καταλήγουν σε ψηφοφορία στην αρμόδια εθνική επιτροπή. Αυτό καθαυτό το γεγονός της ψηφοφορίας των επιστημόνων σε μια επιτροπή δείχνει πόσα ακόμη δεν γνωρίζουν για τον ιό και πρέπει να καλύπτουν με υποκειμενικές εκτιμήσεις. Βεβαίως, η επιστήμη προχωράει γρήγορα και σύμφωνα με εκτιμήσεις, σε μερικούς θα έχουμε πλειάδα εμβολίων που σε λίγα χρόνια θα επαληθεύσουν τον «προφήτη Τραμπ», υπό την έννοια ότι θα αντιμετωπίζουμε μια ίωση παραπάνω, αλλά το στοίχημα είναι να μη χαθούν πολλές ζωές μέχρι τότε.
Μια κυβέρνηση πρέπει να σταθμίσει κι άλλους παράγοντες με πρώτη την οικονομία, αυτή που ο Αμερικανός (ελπίζουμε απερχόμενος) πρόεδρος δεν θέλησε να κλείσει, με αποτέλεσμα οι νεκροί της πανδημίας να ξεπεράσουν τις απώλειες όλων των πολέμων που έκαναν διαχρονικώς οι ΗΠΑ. Πρέπει επίσης να σταθμίσει αν και κατά πόσον είναι εφικτή η υλοποίηση των μέτρων, πιθανές κοινωνικές αντιδράσεις που τώρα εμφανίζονται με την άρνηση της πραγματικότητας, επιμέρους ανάγκες κλάδων, ακόμη και την ψυχολογία των παιδιών που πάνε στα σχολεία ειδικής αγωγής. Είναι μια πολυπαραγοντική εξίσωση και αν κάποιος δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση δύσκολα βρίσκει τη βέλτιστη λύση.