Θα μπορούσε η αντίδραση να ήταν τεχνοφοβική αν δεν ήταν απλώς παλαιοσυνδικαλιστική. Τι έκανε η ΟΛΜΕ όταν δόθηκε πράσινο φως για να διεξαχθεί ηλεκτρονικά η ψηφοφορία για την ανάδειξη αιρετών εκπροσώπων στα υπηρεσιακά συμβούλια των εκπαιδευτικών; Κήρυξε απεργιακές κινητοποιήσεις και κάλεσε 170.000 δασκάλους και καθηγητές να απέχουν, αφού, βέβαια, πρώτα είχε προσφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας επικαλούμενη προσβολή εκλογικών δικαιωμάτων και προσωπικών δεδομένων. Παβλοφικά αντανακλαστικά.
Η αναφυλαξία σε οτιδήποτε περιλαμβάνει «ηλεκτρονική» συνθήκη ή «τηλεκπαίδευση» εκδηλώνεται μόνο από όσους θεωρούν την προσαρμογή στη σύγχρονη πραγματικότητα συρρίκνωση του ρόλου τους. Και αυτό δεν περιλαμβάνει τις χιλιάδες εκπαιδευτικών που έσπευσαν να ανταποκριθούν με τον καλύτερο τρόπο στα δεδομένα που διαμόρφωσε η πανδημία. Αλλά εκείνους που τα εξαρτημένα ανακλαστικά τους μπορούν να ακολουθήσουν ένα, μόνον ένα, μονοπάτι συλλογισμού: ηλεκτρονική ψηφοφορία σημαίνει όχι ζωντανή παρουσία, το οποίο σημαίνει μηδενική σχεδόν δυνατότητα επιρροής και ελέγχου επί του αποτελέσματος. Τι θα την εμπόδιζε, άραγε, να λειτουργήσει υποστηρικτικά στη νέα θεσμοθετημένη διαδικασία; Πολλά μπορεί να σκεφτεί κανείς, και είναι όλα αρνητικά…
Μια ΟΛΜΕ αφυδατωμένη, που πασχίζει να επιβιώσει αυτοαναιρούμενη και αυτοχειριαζόμενη.
Συγγενείς δυσανεξίες με αυτές της ΟΛΜΕ διακρίνει κανείς και στην ανακοίνωση της έκτακτης Συνόδου των Πρυτάνεων επί των μέτρων που εισηγήθηκε ο πρωθυπουργός για την προστασία των ΑΕΙ ύστερα από επεισόδια ακραίας βίας και ανομίας. Και ενώ συμφώνησαν όλοι ότι τα μέτρα (ειδικό Σώμα φύλαξης των πανεπιστημίων, εγκατάσταση κλειστών κυκλωμάτων, καρτών εισόδου κ.λπ.) κινούνται στη σωστή κατεύθυνση, η ανακοίνωση της Συνόδου ήταν ένα σχοινοτενές «ναι μεν αλλά». Κι εδώ, τα παβλοφικά αντανακλαστικά απέναντι στις προτάσεις του κράτους, μαζί με τον φόβο για αντίποινα από τις συμμορίες που δρουν στα ΑΕΙ, ενισχύουν την υπάρχουσα δυστοπία.
Αναχρονισμοί, ιδιοτέλειες, φόβοι κρατούν την εκπαίδευση, σε όλες τις βαθμίδες της, σε ομηρία. Και τι ειρωνεία: Βαφτίζεται συντηρητικοποίηση ο εκσυγχρονισμός, προστατεύονται «κεκτημένα» που έχουν γυρίσει μπούμερανγκ στην εκπαίδευση, ενώ θεωρείται κέρδος η καθήλωση στην ανελέητα ίδια επιχειρηματολογία. Ο ορισμός της συντήρησης δηλαδή.