Απαντώντας σε διάφορες απορίες πολιτών, ο γενικός γραμματέας Εμπορίου και Προστασίας Καταναλωτή Παναγιώτης Σταμπουλίδης παραδέχθηκε αφοπλιστικά ότι στη χώρα μας δεν υπάρχει διάταξη που δίνει τη δυνατότητα σε όσα ζευγάρια δεν συγκατοικούν να συναντιούνται εν μέσω lockdown.
«Νομίζω ότι η τεχνολογία έχει λύσει αυτά τα προβλήματα, μπορούν να χρησιμοποιήσουν το Skype ή άλλα μέσα επικοινωνίας», είπε (χαριτολογώντας;) ο κ. Σταμπουλίδης και συμπλήρωσε ότι μία επιλογή θα ήταν αυτά τα ζευγάρια να έχουν εγκατασταθεί ήδη στο ίδιο σπίτι, προκειμένου να περάσουν μαζί τις τρεις εβδομάδες της καραντίνας. Κατανοούμε τη σπουδή της κυβέρνησης να προωθήσει τον θεσμό του γάμου και της οικογένειας. Σε όλες τις σοβαρές δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες υπάρχει σχετική πρόβλεψη.
Στην Αγγλία υπάρχει μια γραφειοκρατική περιγραφή για τη δυνατότητα ενός ατόμου να δημιουργήσει μια «βοηθητική φούσκα» (support bubble) με ένα άλλο νοικοκυριό (είτε αυτό αποτελείται από ένα ή περισσότερα άτομα) και να διανυκτερεύει εκεί. Στη Γερμανία αναφέρεται ρητά ότι επιτρέπονται οι επισκέψεις στον/στη σύντροφο, οι οποίες στην Αυστρία ορίζονται απλώς ως «βασική ανάγκη».
Είναι λοιπόν κάπως περίεργο που ουδείς στην Ελλάδα σκέφτηκε να αντιγράψει την ευρωπαϊκή εμπειρία. Κι αν την άνοιξη υπήρχε η προοπτική του καλοκαιριού, μέσα στον χειμώνα περνούν τρεις εβδομάδες με εικονικά φιλάκια, τσουγκρίσματα ποτηριών στην οθόνη και κυβερνοσέξ; Από την άλλη, ζευγάρια, παγιδευμένα με το ζόρι, στο ίδιο σπίτι οδηγούνται συχνά σε εκρήξεις ενδοοικογενειακής βίας, όπως προκύπτει από τον τετραπλασιασμό των κλήσεων στην τηλεφωνική γραμμή SOS 15900 της αρμόδιας γενικής γραμματείας τον περασμένο Μάιο.
Υπάρχει μια διάσταση της πανδημίας που συστηματικά αγνοείται από την ελληνική κυβέρνηση. Δεν αφορά ούτε τη δημόσια υγεία ούτε την οικονομία, αλλά την ψυχική υγεία των πολιτών. Η επιμονή ορισμένων ότι είναι ζωτικής σημασίας να λειτουργήσουν τα σχολεία, αφότου αποδείχθηκε ότι δεν αποτελούν τελικά σοβαρές εστίες διασποράς του κορωνοϊού, η καμπάνια να μείνουν ανοικτά τα βιβλιοπωλεία, η μέριμνα να χαλαρώσουν οι έλεγχοι σε παράνομους μετανάστες που φροντίζουν μικρά παιδιά ή ηλικιωμένους είναι εκφάνσεις αυτής της αγωνίας να μην τελειώσει η πανδημία και μας βρει όλους αποδεκατισμένους ψυχικά. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ψυχίατρος για να εντοπίσει τα ανησυχητικά σημάδια. Μια διεισδυτική ματιά στους διπλανούς και στον ίδιο τον εαυτό μας αποκαλύπτει ανθρώπους σε βαθιά μελαγχολία, δυνάμει κατάθλιψη, διαρκή φόβο μπροστά στην αρρώστια και στον θάνατο, επιθετικότητα, τοξικότητα έτοιμη να διαχυθεί στους δρόμους και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.