Ο Θεόδωρος Παπαλεξόπουλος ανήκε στο είδος των ανθρώπων που πιστεύουν ότι τα προνόμια γεννούν υποχρεώσεις. Κι άλλοι το πιστεύουν, αλλά λίγοι το μεταφέρουν σε συγκεκριμένες και στοχευμένες δράσεις.
Ο Θεόδωρος Παπαλεξόπουλος όχι μόνο εφάρμοσε τα πιστεύω του στην πράξη, αλλά φρόντισε όλα τα έργα που στήριξε να είναι καλά μελετημένα και έτσι θεμελιωμένα ώστε να αντέξουν στη δοκιμασία του χρόνου. Και το πέτυχε.
Το ΙΟΒΕ, το Alba, ο ΣΕΒ και πολλά άλλα ιδρύματα και οργανισμοί φέρουν τη σφραγίδα του, ορισμένα έχουν γίνει θεσμοί και όλα λειτουργούν καλά χάρη στον σωστό σχεδιασμό τους. Τέτοια χαρακτηριστικά δεν είναι αυτονόητα στον τόπο μας. Μέσα από συγκεκριμένες δράσεις αλλά και πέρα από αυτές, ο Παπαλεξόπουλος ήταν για χρόνια η «συνείδηση» του επιχειρηματικού κόσμου, και μάλιστα σε εποχές που η κοινωνική διάσταση του επιχειρείν δεν ήταν καθόλου του συρμού. Πρωτοπόρησε στην ανάπτυξη του εθελοντισμού και στήριξε πολλές από τις δράσεις του.
Από την Κίνηση Πολιτών βοήθησε στο να αρχίσουν να προβληματίζονται οι άνθρωποι της οικονομίας και του κέρδους με τη γενικότερη κατάσταση στη χώρα μας. Εβλεπε τη «μεγάλη εικόνα» και προσπαθούσε να την περάσει προς τα έξω.
Ηταν ακούραστος και όλη του η ενεργητικότητα στόχευε στο να βελτιώσει το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούσε. Αυτό και εκεί που δεν τον άγγιζε προσωπικά, που δεν είχε συμφέρον να το κάνει. Ποιο ήταν το κίνητρο; Πιστεύω ότι ήταν η Ελλάδα όπως θα την ήθελε εκείνος. Είχε επ’ αυτού ξεκάθαρες απόψεις, πρακτικές, μακριά από θεωρίες και από ιδεολογικές αγκυλώσεις, και όπου μπορούσε τις εφάρμοζε –ο ρομαντισμός στην πράξη– χωρίς να διστάζει να παίρνει πρωτοβουλίες και να βάζει μπροστά το κύρος του, που ποτέ δεν αμφισβητήθηκε.
Ρεαλιστής, γνώριζε τη σημασία της οικονομικής δύναμης για τη δημιουργία έξω από τα στενά επιχειρηματικά όρια. Υπήρξε, με άλλα λόγια, μέσα σε όλα τα άλλα, ένας πολύ επιτυχημένος επιχειρηματίας στον κλάδο του.
Ανθρωπος απλός, προσηνής, με χιούμορ. Παράδειγμα για τους νεότερους.