Πολιτικό κόστος, το μεγάλο ψέμα

Πολιτικό κόστος, το μεγάλο ψέμα

1' 44" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Συμβαίνει κάτι που δεν είναι καλό για την κυβέρνηση: όλο και περισσότεροι ψηφοφόροι της αναρωτιούνται γιατί ο πρωθυπουργός δεν υπήρξε στο λεγόμενο «δεύτερο κύμα» της πανδημίας το ίδιο αποφασιστικός όσο και στο πρώτο. Την άνοιξη είχες την αίσθηση ότι στο Μέγαρο Μαξίμου υπάρχει ένας άνθρωπος που έχει πάρει μια πολύ δύσκολη υπόθεση πάνω του και δεν λογαριάζει τίποτα: ούτε εσωκομματικές ισορροπίες, ούτε το παραδοσιακό ακροατήριο της παράταξης, ούτε «προνομιακούς» συνομιλητές, ούτε κανέναν. 

Η εξαιρετική αυτή εικόνα θόλωσε αυτό το δύσκολο φθινόπωρο. Ο πρωθυπουργός εμφανίζεται λιγότερο έτοιμος να προηγηθεί των εξελίξεων. Τι έχει συμβεί; Ανατρέχοντας στους προηγούμενους μήνες, όταν η πανδημία ήταν ακόμα υπό έλεγχο (αλλά με σαφείς «επιθετικές» τάσεις), προσπαθώ να κατανοήσω τι εμπόδισε τον Κυριάκο Μητσοτάκη να λάβει νωρίτερα μέτρα σε σχέση με τα θρησκευτικά μας καθήκοντα, για παράδειγμα. Υπενθυμίζω ότι στη Θεσσαλονίκη πραγματοποιήθηκε κανονικά η λιτανεία της εικόνας του Αγίου Δημητρίου ακριβώς τις ημέρες που ο επιδημιολογικός χάρτης της πόλης κοκκίνιζε μέρα με τη μέρα. Επίσης, δεν κατάλαβα τι εμπόδισε τον πρωθυπουργό να αποδοκιμάσει δημοσίως τον αναπληρωτή υπουργό Μετανάστευσης και Ασύλου Γιώργο Κουμουτσάκο όταν ο τελευταίος μετέλαβε κανονικότατα την ημέρα των γενεθλίων του χωρίς το παραμικρό μέτρο προστασίας. 

Ο κοινός παρονομαστής της πρωθυπουργικής ατολμίας είναι η πιο υπερεκτιμημένη έννοια στην ελληνική πολιτική κουλτούρα: το περίφημο πολιτικό κόστος. Δυστυχώς, ο Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται να μολύνθηκε κι ο ίδιος από τον πανομοιότυπο ιό που αναπτύσσεται σε όλους ανεξαιρέτως τους ενοίκους του Μεγάρου Μαξίμου. Οπως ο Αλέξης Τσίπρας πιστεύει ότι αν τα βάλει με τον Παύλο Πολάκη θα δυσαρεστήσει το πιο σκληροπυρηνικό του ακροατήριο, έτσι και ο πρωθυπουργός υπολογίζει ότι μια ενδεχόμενη σύγκρουση με την Εκκλησία σε θέματα δημόσιας υγείας θα του στοίχιζε σε επιρροή στις πιο συντηρητικές τάξεις των ψηφοφόρων του. Στην πραγματικότητα, τίποτα από τα δύο δεν ισχύει. Το πολιτικό κόστος είναι μια φενάκη, ένας ευφημισμός που διαχρονικά αιχμαλωτίζει πρωθυπουργούς και κρατάει πίσω τη χώρα. Ο κόσμος όταν ψηφίζει βλέπει τη μεγάλη εικόνα και μόνο. Το «πολιτικό κόστος» είναι ακόμα ένα εφεύρημα των ίδιων των πολιτικών για να δικαιολογήσουν στον εαυτό τους αχρείαστους συμβιβασμούς. Μήπως, όμως, ήρθε η ώρα να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους;

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή