Οι προτάσεις της Επιτροπής Πισσαρίδη δεν είναι ιδεολογικά ουδέτερες. Αλλωστε, ένα κείμενο που χαράσσει ένα οικονομικό πλαίσιο δεν θα μπορούσε να μην έχει ιδεολογικό πρόσημο. Οι είκοσι προτάσεις της επιτροπής έχουν φιλελεύθερο χαρακτήρα, ακολουθώντας τα βήματα που άλλες χώρες της Ευρωζώνης έχουν βαδίσει πριν από, τουλάχιστον, είκοσι χρόνια.
Μέσω των ευέλικτων μορφών εργασίας, του εκσυγχρονισμού της Παιδείας και της Δικαιοσύνης, με αιχμή την έρευνα και την καινοτομία και με όπλο τη μείωση των φορολογικών συντελεστών, η Ελλάδα, σύμφωνα με το πόρισμα της επιτροπής, θα μπορέσει να επιτύχει στα επόμενα χρόνια ρυθμούς ανάπτυξης 3,5%.
Είναι προφανές πως όλα τα παραπάνω ηχούν προκλητικά σε μια επιχειρηματική ελίτ που είναι σφικτά αγκαλιασμένη με το κράτος και σε μια κοινωνία που έχει διαπαιδαγωγηθεί με τη λειτουργία του κράτους-πατερούλη. Με απλά λόγια, ο κρατισμός είναι η κυρίαρχη ιδεολογία στην Ελλάδα. Με φορέα τα κόμματα της Αριστεράς έχει διαποτίσει και ένα μεγάλο τμήμα του αστικού στρατοπέδου.
Συνεπώς, η κυβέρνηση αν θέλει να εφαρμόσει τις προτάσεις Πισσαρίδη χωρίς εκπτώσεις και συμβιβασμούς, θα πρέπει να δώσει έναν σκληρό ιδεολογικό αγώνα τόσο απέναντι στην Αριστερά όσο και απέναντι στις νησίδες του κρατισμού που βρίσκονται εντός της Νέας Δημοκρατίας.
Θα πρέπει να αντιληφθούν οι κυβερνώντες πως μεταρρυθμίσεις σαν αυτές που προτείνει η επιτροπή, για να φέρουν αποτελέσματα, θα πρέπει να τις αγκαλιάσει η πλειονότητα των πολιτών. Στις δημοκρατίες δεν υπάρχει άλλος δρόμος, παρά μόνον αυτός της συναίνεσης.
Η Νέα Δημοκρατία μπορεί και κυρίως θέλει να διεξαγάγει έναν σκληρό ιδεολογικό αγώνα; Εχει τη διάθεση να συγκρουσθεί όχι μόνον με την Αριστερά, αλλά και με κατεστημένες νοοτροπίες πολλών δεκαετιών;
Οι μεγάλοι ηγέτες –Θάτσερ, Ρέιγκαν, Μπλερ, Σρέντερ–την κατάλληλη στιγμή έκαναν την κρίσιμη στροφή αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος. Αλλαξαν όμως την πορεία της πατρίδας τους με την οραματική στρατηγική τους.
Η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Ο πρωθυπουργός θα αποφασίσει αν θα υιοθετήσει τις προτάσεις Πισσαρίδη ή αν θα συμβιβασθεί με τον χρόνιο κρατισμό.