Η Νικόλ, η Τζίνα, ο Κωστής στόλισαν χριστουγεννιάτικο δέντρο και φωτογραφήθηκαν δίπλα του χαμογελώντας. Το ίδιο και ο Νίκος· «αφού θα κλειστούμε στο σπίτι, μας αξίζει μια ωραία θαλπωρή», σχολίασε. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γέμισαν εικόνες με γιρλάντες και λούτρινους Αγιοβασίληδες από τα σαλόνια των φίλων. Περισσότερες, ίσως, από οποιαδήποτε άλλη χρονιά και σίγουρα νωρίτερα από ό,τι συνήθως.
Αναμενόμενο και απολύτως εξηγήσιμο, όπως μου έλεγε τις προάλλες ο Στέλιος Στυλιανίδης, ψυχίατρος – ψυχαναλυτής και καθηγητής Κοινωνικής Ψυχιατρικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο: «Πρόκειται για μια φυγή προς τα μπρος. Λαχταράμε να έρθουν τα Χριστούγεννα, να είμαστε ανέμελοι. Τα περιμένουμε σαν σύμβολο. Κυριαρχεί η σκέψη ότι όλα θα είναι όπως πριν. Είναι μια ομαδική αυταπάτη»…
Δεν εξαιρώ τον εαυτό μου από την ανάγκη αυτής της αυταπάτης. Κι ας μην μπόρεσα να στολίσω χριστουγεννιάτικο δέντρο. Προσπάθησα, για να είμαι ειλικρινής. Κατέβασα χθες από το πατάρι το κουτί με τα εορταστικά συμπράγκαλα. Εβγαλα τους μεταλλικούς ταράνδους και τις χιονόμπαλες· τα ακούμπησα στο τραπέζι. Εβγαλα και μια αρμαθιά λαμπιόνια και τα παίδεψα στα χέρια μου. Καμιά λαχτάρα δεν ένιωσα να τα ανάψω. Σε λίγο όλα ήταν και πάλι στο πυρ το εξώτερον – στο πατάρι.
Καθένας μας πιάνεται από όπου μπορεί για να μείνει όρθιος στους κλυδωνισμούς της πανδημίας. Καταλαβαίνω τους φίλους. Χαίρομαι που μπορούν ακόμα να χαρούν, ρίχνοντας στην ατμόσφαιρα μια χούφτα χρυσόσκονη. Δεν κατάφερα να το κάνω.
Πριν από λίγες ώρες διάβασα την ιστορία του Τζόζεφ Βαρόν, γιατρού στη μονάδα COVID-19 νοσοκομείου του Τέξας. Την Ημέρα των Ευχαριστιών βρήκε έναν ηλικιωμένο ασθενή να κλαίει με αναφιλητά. «Θα ήθελα να είμαι με τη γυναίκα μου σήμερα», είπε στον Βαρόν, κι εκείνος τον αγκάλιασε για να τον ηρεμήσει. Το σφιχταγκάλιασμά τους απαθανάτισε ο φωτογράφος του Getty Γκόου Νακαμούρα. Σκέφτηκα τον πατέρα μου που, για πρώτη φορά μετά τον θάνατο της μαμάς, θα περάσει τα φετινά Χριστούγεννα μόνος, σε ένα μικρό χωριό της Σάμου.
Τι να μου κάνει ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο, λοιπόν; Δεν μπορεί να καλύψει ούτε στο ελάχιστο το κενό των στιγμών που στερούμαστε με τους ανθρώπους που αγαπάμε. Πραγματική γιορτή είναι η ζωή. Αυτή που θα κερδίσουμε αν αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τον ιό και θα μοιραστούμε ξανά όταν περάσει η καταιγίδα. Φτάνει να είμαστε όλοι μαζί.