Βουβά θρηνεί η ανθρωπότητα ενάμισι εκατομμύριο νεκρούς, θύματα του κορωνοϊού. Βουβά θρηνεί και η Ελλάδα τους δικούς της, 2.706 το μεσημέρι της Παρασκευής. Δίχως ξενύχτια αποχαιρετισμού. Δίχως τις χριστιανικές αλλά και τις «παγανιστικές» τελετές, που ο μακρός χρόνος έχει αποδείξει πως είναι κάτι ουσιωδέστερο από έθιμα μηχανιστικώς αναπαραγόμενα. Δίχως συγγενείς και φίλους, πέρα από τους ελάχιστους επιτρεπόμενους, για να δώσουν τον τελευταίο ασπασμό στον νεκρό κι ένα φιλί παρηγοριάς σε όσους μένουν, όμηροι ενός πένθους αναγκαστικά σιωπηρού.
Πόσοι διανοούνται να ανακοινώσουν στους λίγο-πολύ γνωρίμους τους πως ο άνθρωπός τους χτυπήθηκε από την καινούργια «παλιαρρώστια», που στον τόπο μας δεν έχει αποκτήσει ακόμα τη λαϊκή ονομασία της; Δεν είναι σημαντικά περισσότεροι απ’ όσους τολμούσαν, τη δεκαετία του 1980, να πουν και στους πιο στενούς συγγενείς και φίλους ότι το παιδί τους πέθανε από AIDS. Ή απ’ όσους διανοούνταν τα προπολεμικά χρόνια, αλλά και αργότερα, να κατονομάσουν τη φυματίωση σαν αιτία θανάτου κάποιου συγγενή τους.
Σε τέτοιες περιπτώσεις, η αντίδραση του περιβάλλοντος κλιμακώνεται από την επιφύλαξη στον φόβο, στην αποστροφή και την εχθρότητα· σε μια «κοινωνική αποστασιοποίηση» άλλου τύπου· επιθετική, απορριπτική, ενοχοποιητική. Θαρρείς και φταίει ο άρρωστος που νόσησε. Θαρρείς και φταίνε οι συγγενείς του που ο κορωνοϊός πέρασε δρεπανηφόρος και από το σπίτι τους, την πολυκατοικία, τη συνοικία ή το χωριό τους, οπότε πρέπει να τιμωρηθούν σαν αμαρτωλοί. Να απομονωθούν δακτυλοδεικτούμενοι.
Θυμόμαστε ότι τον πρώτο καιρό της πανδημίας, σε πολλές χώρες προπηλακίστηκαν και εκδιώχτηκαν από καταστήματα και δημόσιους χώρους άνθρωποι που τα χαρακτηριστικά τους ασιατόφερναν, κινεζόφερναν μάλλον. Θεωρήθηκαν όλοι τους ή άρρωστοι και μεταδότες του ιού ή συνένοχοι του αυταρχικού κινεζικού καθεστώτος που, όπως αποδείχτηκε πια, και καθυστέρησε να δράσει και να ενημερώσει και τα στοιχεία της πανδημίας διαχειρίστηκε κατά βούληση, κατά υστεροβουλία μάλλον. Δίνοντας έτσι γραμμή κυνισμού σε πολλές άλλες κυβερνήσεις, αυταρχικές και δημοκρατικές.
Τώρα, σαν αυτονοήτως ένοχοι «Κινέζοι» αντιμετωπίζονται όχι μόνον όσοι νόσησαν και θεραπεύτηκαν, καθώς και οι συγγενείς τους, αλλά και όσοι εργάζονται σε νοσοκομεία αναφοράς, και ιδιαίτερα σε ΜΕΘ. Θέλει πολλή δουλειά για να μη βγάλει η ασθένεια από μέσα μας τις γνωστές αρρώστιες που συνοψίζει ο όρος κοινωνιοπάθεια, διασταλτικά εννοούμενος.