Αν η κυβέρνηση ήθελε τάχα να παραπλανήσει κάποιον παρουσιάζοντας πειραγμένα επιδημιολογικά στοιχεία, τα κατάφερε. Παραπλάνησε τον εαυτό της. Παραπλάνησε τον πρωθυπουργό που ορκιζόταν ο ίδιος δημοσίως ότι δεν θα υπάρξει δεύτερο lockdown. Αιφνιδίασε και τους υπουργούς της που ορκίζονταν ότι το δεύτερο πλέγμα περιορισμών θα κρατήσει λίγο, θα είναι τοπικά στοχευμένο, δεν θα αφορά την πρωτοβάθμια εκπαίδευση.
Εχει ενδιαφέρον να διαβάζει κανείς τον τελευταίο μήνα τα σχόλια των γερμανικών εφημερίδων. Είναι σαν να γράφονται για την Ελλάδα. Οι γεμάτες ΜΕΘ, η δυσκολία συμμόρφωσης της κοινωνίας, οι αμφιταλαντεύσεις της πολιτικής ηγεσίας.
Πλάνη; Ναι, βεβαίως. Το δεύτερο κύμα τους ξεγέλασε όλους. Βρήκε όλες τις κυβερνήσεις βραχυκυκλωμένες από την αγωνία του πλήγματος σε μια ήδη καθηλωμένη οικονομία, πιασμένες σε διλήμματα για τα οποία κανείς δεν έχει εγχειρίδιο απαντήσεων. Αν υπάρχει ελληνική ιδιαιτερότητα, μάλλον πρέπει να εντοπιστεί στο γεγονός ότι εμείς δεν περάσαμε πρώτο κύμα. Περάσαμε πρώτο lockdown – με όλες τις παρενέργειες. Αλλά την περασμένη άνοιξη δεν βιώσαμε παρά μόνο τον ίσκιο της πανδημικής κρίσης.
Αυτά τα άλλοθι μετριάζουν κάπως, αλλά δεν ισοφαρίζουν το πολιτικό κόστος. Απόδειξη ότι, σε συνθήκες πρωτοφανούς ψυχοκοινωνικής πίεσης, καμία εντύπωση, οσοδήποτε ελαφρή, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Ακόμη και η ρόδα του ποδηλάτου σηκώνει λάσπη.
Αποδεικνύεται έτσι ότι ούτε τα επιδημιολογικά δεδομένα είναι σκέτα δεδομένα. Είναι νούμερα που επιδέχονται αφήγηση. Μπορεί κανείς να «αφηγηθεί» το ημερήσιο δελτίο θανάτων σε συνδυαστική ανάγνωση με τα δελτία των ΗΠΑ –ρεκόρ κρουσμάτων την περασμένη Τετάρτη– και τα δελτία της Ιταλίας – ρεκόρ θανάτων την περασμένη Πέμπτη. Μπορεί να διαβάσει την περιπέτεια μέσα στην παγκοσμιότητά της. Ή μπορεί απλώς να τη διαβάσει «εντός της περιφερειακής ενότητας», από την Κουμουνδούρου μέχρι την Πάρνηθα.
Ποιος επιβάλλει το δικό του πλαίσιο ανάγνωσης; Η κυβέρνηση, που έχει πάψει να προσπαθεί να εμπνεύσει αισθήματα συλλογικής πίστης; Οι επιδημιολόγοι, που παρέχουν αφειδώς στα media αντικρουόμενα «ωροσκόπια» για το μέλλον των απαγορεύσεων; Ή η αντιπολίτευση, που δεν κρύβει ότι βρίσκει τη στιγμή κατάλληλη για να τσαλακώσει τον Μητσοτάκη και να του κάψει τις δάφνες του καλού διαχειριστή;
Η κακοφωνία νομιμοποιεί τις αντισυστημικές καχυποψίες, χωρίς να παράγει για κανέναν πολιτικό όφελος. Τα ψεκαστικά οπλίζονται. Αλλά κανείς δεν μπορεί να τα πιλοτάρει.
Εμείς και οι ΖΟΕ
Τι είχε πάθει ο βουλευτής Γεώργιος Βλάχος της Νέας Δημοκρατίας; Τι είχε ταράξει τον εύθραυστο ψυχισμό του τόσο, ώστε να εφορμήσει την Παρασκευή στα κυβερνητικά έδρανα κράζων «έλεος!»; Είχε πάθει ΖΟΕ. Είχε μόλις διαπιστώσει ότι μια νομοτεχνική βελτίωση που είχε ζητήσει για τις Ζώνες Οικιστικού Ελέγχου στο χωροταξικό νομοσχέδιο δεν είχε –ακόμη– γίνει δεκτή. Εγινε στη συνέχεια, αφού ο Βλάχος είχε εκτελέσει αρκουδιστί την όρχηση του αγανακτισμένου εις βάρος των υπουργικών συμβούλων – και πίσω από την πλάτη του παρόντος υπουργού Χατζηδάκη. Το γεγονός ότι ο υπουργός είχε απορρίψει ήδη 11 (ολογράφως: έντεκα) τροπολογίες του βουλευτή, οι οποίες αφορούσαν την Περιφέρεια Αττικής –που φημίζεται για τις ταβέρνες της, αλλά όχι για την πολεοδομική της ευταξία– μπορεί και να ήταν άσχετο με την ηφαιστειώδη διάθεση του νεοκαραμανλικού βουλευτή.
Το επεισόδιο επιβεβαιώνει το πρωθυπουργικό μάντρα ότι η πανδημία δεν αναστέλλει τις μεταρρυθμίσεις. Ούτε τις αντιμεταρρυθμιστικές ορμόνες.
Τσουρέκια
Είναι βέβαιο ότι στις Βερσαλλίες την περνούσανε τερκενλίδικα.