Δεν περιμένει κανείς πρόζα από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο. Ιδίως από αυτόν τον κυβερνητικό εκπρόσωπο που, αν έχει ένα προσόν για τη δουλειά, είναι ότι δεν αυτοσχεδιάζει. Μεταδίδει το μήνυμα με ρομποτική ακρίβεια – και μονοτονία.
Αυτή η αποδραματοποιημένη εκφορά ίσως ήταν καταλληλότερη για την ανακοίνωση της παράτασης του lockdown κατά ένα μήνα. Πρόκειται για διπλασιασμό της διάρκειας των απαγορεύσεων σε σχέση με αυτόν που είχε εκτιμηθεί αρχικά. Πρόκειται για δράμα που δεν έχει χρεία δραματοποίησης.
Η μεγάλη διαφορά από τη διαχείριση κατά το πρώτο κύμα της άνοιξης είναι ότι η κυβέρνηση δεν σπαταλά πια σκηνοθετικές εμπνεύσεις για να καλλιεργήσει κλίμα κοινωνικής συσπείρωσης. Επαφίεται στο σκηνικό του ημερήσιου μπρίφινγκ. Και στην απαγγελία του ημερήσιου Πέτσα.
Τα λόγια, βέβαια, είναι τα ίδια. «Αν χαλαρώσουμε, θα το πληρώσουμε». «Δίνουμε μάχη με τον αόρατο και ύπουλο εχθρό». Τα λόγια είναι ίδια, αλλά τα έχουν βαρεθεί ακόμη και τα στόματα που τα αναπέμπουν από γραφειοκρατικό καθήκον στην κάμερα.
Αυτή η ρουτινοποίηση της δοκιμασίας, όπως αντανακλάται όχι μόνο στην επικοινωνιακή παραίτηση των ιθυνόντων, αλλά και στους δρόμους, είναι το πιο ανησυχητικό ψυχοπολιτικό σύμπτωμα των ημερών. Φαίνεται σαν να είναι η παγερή επιφάνεια κάτω από την οποία συσσωρεύεται πόνος. Απόγνωση μεταμφιεσμένη σε αναισθησία.
Μπορούσε να γίνει αλλιώς; Οι πολιτικές επιλογές, όπως πάντα στα μεγάλα ιστορικά διλήμματα, δεν είναι μεταξύ του καλού και του κακού. Είναι μεταξύ του απόλυτου και του σχετικού κακού. Η επιτυχία της αντιμετώπισης της πανδημίας –και της ομαλής επανόδου στη ζωή– εξαρτάται από το πόσα αποθέματα καλοήθους κυνισμού έχουν απομείνει στο έγκλειστο συλλογικό φρόνημα.
Η ισορροπία αυτή δεν βοηθιέται· αντιθέτως, υπονομεύεται από τις πολιτικές παρενέργειες της ρουτινοποίησης. Το χθεσινό μπρίφινγκ –χλωμό υποκατάστατο των εαρινών διαγγελμάτων– είναι ενδεικτικό των παρενεργειών: τη μία στιγμή ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ανακοίνωνε μηνιαία παράταση των απαγορεύσεων, με στοιχεία για τις μολύνσεις που επιμένουν και τις ζωές που παίζονται στα φθίνοντα κρεβάτια των εντατικών· και την επόμενη στιγμή, άνετα, χωρίς να αλλάξει ύφος, έλεγε για το σπίτι του Τσίπρα στα Λεγραινά. Τη μία, συναγερμός για τη δημόσια υγεία· την επομένη, η παλιά, σκανδαλοθηρική φτήνια.
Δεν ήταν η κυβέρνηση που γλίστρησε πρώτη στη λάσπη εν μέσω πανδημίας. Το έκαναν –όπως το κάνουν πάντα– οι αντίπαλοί της. Η κυβέρνηση, όμως, σηκώνει τώρα το βουνό της ευθύνης. Εχει την πολυτέλεια να αναμειγνύει το μήνυμά της για την υγειονομική κρίση με τα φερτά υλικά της μικροπολιτικής μιζέριας;
Εχει την πολυτέλεια να ενδώσει τώρα στην πολακοφρένεια;
Στέλιος Πέτσας: Ρουτίνα
1' 54" χρόνος ανάγνωσης
