Στο παλαιό κομματικό θερμοκήπιο όπου πρωτοπρασίνισε ο Χρήστος Σπίρτζης, έφερναν τα λουλούδια με τα πανέρια. Τώρα, ένα αχτένιστο μπουκετάκι άγουρου ερωτιδέως ήταν αρκετό για να εκτελέσει ο τομεάρχης του ΣΥΡΙΖΑ την αντιπολιτευτική του παράσταση, καταγγέλλοντας την αντιδημοκρατική αστυνομία του Χρυσοχοΐδη. Προτού κάτσει η γύρη όμως, ο Σπίρτζης κατέθεσε τροπολογία για να δοθεί ένας επιπλέον μισθός στους αστυνομικούς που μόλις είχε καταγγείλει. Οι σύντροφοί του επεσήμαναν δημοσίως την ανακολουθία, εξαναγκάζοντάς τον σε ταπεινωτική απόσυρση της έμπνευσής του. Κατάφερε έτσι να τους αφήσει όλους δυσαρεστημένους – και τους παλαιοσυριζαίους και τους αστυνομικούς.
Το είδος του λαϊκισμού διά του οποίου σταδιοδρομεί ο Σπίρτζης γεννούσε πάντα τέτοιες συγχύσεις. Μπέρδευε τον ακτιβισμό με τον πελατειασμό. Και τα άνθη με το ανθότυρο.
Στέντωρ