Ο πρωθυπουργός δεν τήρησε το πρωτόκολλο στην Πάρνηθα για λίγα δευτερόλεπτα, όσο διαρκούσε μια φωτογράφιση, και έγινε ο κακός χαμός όχι μόνον από συριζαίους, αλλά και από τις γνωστές και μη εξαιρετέες «ευαίσθητες» ψυχούλες. «Τι παράδειγμα δίνει!» αναφωνούσαν επί τρεις ημέρες. Και χθες ο πρωθυπουργός, σε συνέντευξή του, ζήτησε συγγνώμη αποκλειστικά γι’ αυτό το γεγονός.
Από όσο θυμάμαι, είναι η πρώτη φορά που πρωθυπουργός αναγνωρίζει συγκεκριμένο λάθος του. Μέχρι τώρα, όλοι οι πρωθυπουργοί ξεπερνούσαν το θέμα των λαθών που πιθανόν να διέπραξαν, με την κλισαρισμένη πλέον έκφραση «…βέβαια, κάναμε και λάθη». Με άλλα λόγια, απλώς αναγνώριζαν την ανθρώπινη φύση τους, καθώς ως γνωστόν αλάνθαστος είναι μόνον ο Πανάγαθος.
Αλλά και αυτήν ακόμη την ισχνή παραδοχή φρόντιζαν να τη λειάνουν λέγοντας το γνωστό «άλλοι μας κατηγορούν πως καθυστερήσαμε και άλλοι πως βιαστήκαμε πολύ», υπονοώντας ουσιαστικά πως τελικά καλώς έπραξαν. Αυτοκριτική διά της δικαιώσεως. Θυμάμαι τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος, όταν αποτόλμησε να κάνει την αυτοκριτική του επί συγκεκριμένης πολιτικής –αναφερόμενος στη συμφωνία του Νταβός με τον Οζάλ στις 31 Ιανουαρίου 1988– δεν χρησιμοποίησε την ελληνική γλώσσα, αλλά τη λατινική. Δεν τόλμησε να πει «λάθος μου», που το καταλαβαίνουν όλοι και ηχεί έντονα και αποτυπώνεται στη μνήμη, αλλά είπε το περίφημο «mea culpa» και όποιος κατάλαβε κατάλαβε. Αυτοκριτική που χρειάζεται αποκωδικοποίηση. Αυτοκριτική για λίγους. Προχθές ο πρωθυπουργός έσπασε αυτήν την παράδοση. Το θέμα δεν ήταν ανώδυνο, γιατί προσέλαβε διαστάσεις –που δεν θα έπρεπε να προσλάβει– καθώς μέσα στην κοινωνία υφέρπει μιαν ένταση λόγω του εγκλεισμού και της ανασφάλειας. Με την αυτοκριτική του, πάντως, «γύρισε» επικοινωνιακά το παιχνίδι.
Οι πολιτικοί ηγέτες θα πρέπει να αντιληφθούν πως οι πολίτες τούς θέλουν ανθρώπινους, γήινους, χωρίς έπαρση και αλαζονεία. Με τα λάθη τους, τις αδυναμίες τους και τις συγγνώμες τους, όταν χρειάζεται. Γιατί στην εποχή μας η ταχύτητα με την οποία ταξιδεύουν οι πληροφορίες και οι εικόνες και ο τεράστιος αριθμός των πομπών και των δεκτών αυτών των πληροφοριών και των εικόνων έφεραν το τέλος των «ατσαλάκωτων» ηγετών. Οποιοι προσπαθούν να συντηρήσουν ξεπερασμένα, μεσσιανικά πρότυπα βρίσκονται εκτός πραγματικότητας.
Αυτό ας το κατανοήσουν και οι ίδιοι οι ηγέτες και, κυρίως, το περιβάλλον τους.