Η αλληγορική πλοκή της ιστορίας της Παλαιάς Διαθήκης (Κριτές) αφήνει τη φαντασία αδαών ανεξέλεγκτη. Ο κατ’ επαγγελίαν γεννηθείς Σαμψών, φόβος και τρόμος των Φιλισταίων, προδόθηκε από την άθλια Δαλιδά που τον κούρεψε στον ύπνο του. Χάνοντας την υπερφυσική δύναμη που πήγαζε από τα σαν χαίτη λέοντος μαλλιά, τυφλώνεται και φυλακίζεται από τους εχθρούς. Οταν αυτά μάκρυναν, γκρεμίζει το οικοδόμημα βρυχώμενος «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων».
Για λόγους κάλλους, όχι ισχύος, η επιμέλεια του τριχωτού της κεφαλής από ανθρώπους κάθε εθνότητας, πολιτισμού, θρησκείας και απιστίας, έχει βαθιές ρίζες, οι τρίχες αποτελούν και ερευνητικό ιστορικό υλικό. Από τη Ρώμη έως την Κίνα, από την Αίγυπτο έως την Ιαπωνία, την Αφρική και την Ινδία, οι αισθητικές προσεγγίσεις, οι βαφές, οι στολισμοί, το μήκος των μαλλιών, οι περούκες, ακόμα και αποψιλωμένα κρανία, έχουν θέση στο φωτογραφείο των αιώνων. Τα κουρεία, αιώνες π.Χ. σε Ρώμη και Αθήνα, έγιναν στέκια φιλοσοφικών στοχασμών, πολιτικών δολοπλοκιών, ελεεινών κουτσομπολιών, μαζί ο ιδρώτας και τα αρώματα δημιουργούσαν ατμόσφαιρα μεθυστική. Οι κουρείς τους επόμενους αιώνες ενέταξαν στο ρεπερτόριο και ιατρικές υπηρεσίες, το επάγγελμα κατέστη λειτούργημα, γίνονταν πρόσωπα εμπιστοσύνης, π.χ. ο Κουρέας της Σεβίλλης. Στην αρχαία Αθήνα, οι πρόγονοί μας έδιναν τεράστια σημασία, όπως και οι «κάρη κομόωντες» Αχαιοί του Ομήρου, στα μαλλιά, γενικότερα στις τρίχες τους, ενώ έκαναν πεντικιούρ και μανικιούρ (αδυνατώ να το αποδώσω σε οποιαδήποτε μορφή ελληνικής).
Φυσικό ότι σε τούτο τον παρατεταμένο ζόφο η αδημονία για το άνοιγμα των κομμωτηρίων βγάζει μάτια, θα δοθούν μάχες για ραντεβού με λίστες αναμονής όσων δεν κρατιούνται να αρπάξουν την ευκαιρία από τα μαλλιά. Μην ειρωνευόμαστε ότι ένα βήμα για την ισότητα των φύλων έγινε όταν ολοένα περισσότεροι άρρενες άρχισαν με γενναιότητα να βάφουν τα μαλλιά τους – όχι ξανθά. Παρατηρήστε επίσης την εξονυχιστική φροντίδα φρυδιών δημόσιων ανδρών (όχι ηθοποιών). Μια δραματική τροπή έχει εντυπωθεί ευρέως. «Θάνατος στη Βενετία», η αριστουργηματική μεταφορά στην οθόνη από τον Βισκόντι του βιβλίου του Τόμας Μαν. Ο προικισμένος πνευματικά μεσήλικας μαέστρος Φον Ασενμπαχ (συγκλονιστικός Ντερκ Μπόγκαρτ), σιωπηλά παθιασμένος με τον έκπαγλο έφηβο Τάτζιο, κι ενώ ο κλοιός της λοιμικής σφίγγει την πόλη, βάφει κατάμαυρα τα μαλλιά του. Σωριασμένος σε μια σεζ λονγκ, υπό συνθήκες πνιγηρής υγρασίας, ζέστης και εσωτερικής έξαψης, νιώθει κάτι να κυλάει στους κροτάφους του, οι θεατές το βλέπουν σαν πολύ σκουρόχρωμο αίμα. Από μοίρα τυφλή δεν του δόθηκε καν χρόνος να βιώσει ντροπή.