Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η συγκυρία είναι πρωτοφανής και εξαιρετικά δύσκολη. Κορωνοϊός, οι οικονομικές συνέπειες που προκύπτουν, μεγάλη έλλειψη σταθερών στο διεθνές σκηνικό, κλιματική αλλαγή, τεχνολογία που αλλάζει ταχύτατα τον τρόπο ζωής και προκαλεί ανασφάλεια σε μεγάλα τμήματα πληθυσμού –προσφέροντας ταυτόχρονα δυνατότητες επηρεασμού σε ανθρώπους και ομάδες με «επικίνδυνες» απόψεις–, όλα αυτά μαζί και μερικά ακόμη δημιουργούν καταστάσεις με μεγάλο βαθμό δυσκολίας στη διαχείρισή τους από τις απανταχού κυβερνήσεις του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου». Στην περίπτωση της Ελλάδας, προστίθεται και η απειλή που ονομάζεται Τουρκία του Ερντογάν, η οποία κάνει τα πράγματα ακόμη δυσκολότερα για την κυβέρνηση και τη χώρα.
Ο κλήρος έπεσε στον Κυρ. Μητσοτάκη και στην κυβέρνησή του να διαχειριστούν αυτή την κρίσιμη κατάσταση. Με κριτήριο τις επιδόσεις και τη συμπεριφορά των Συρανέλ κατά την πρόσφατη δική τους θητεία στην κυβέρνηση, αλλά και με γενική επισκόπηση των προσώπων και κομμάτων που διαμορφώνουν σήμερα την ελληνική πολιτική σκηνή, είναι αρκετοί εκείνοι που αναφωνούν «ευτυχώς». Είναι άλλωστε ακόμη οι περισσότεροι, σύμφωνα με τα αποτελέσματα των εκλογών του Ιουλίου 2019 και όπως προκύπτει από τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων. Ανιχνεύεται, βέβαια, κάποια φθορά της κυβέρνησης, όμως δεν φαίνεται να επωφελείται η αντιπολίτευση και κυρίως το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης από αυτήν.
Κανονικά, ο κάθε λογικός πολίτης αντιλαμβάνεται ότι τα δεδομένα της συγκυρίας δεν επιτρέπουν ούτε στην κυβέρνηση ούτε στην αντιπολίτευση να κινηθεί σε ένα ευρύ πολιτικό πλαίσιο, που πάντως θα καθορίζεται και θα υπηρετείται από τις πολιτικές γραμμές τους. Τι άλλο να κάνει μία κυβέρνηση όταν είναι υποχρεωμένη να ασχολείται νυχθημερόν με την αντιμετώπιση της πανδημίας και τις φοβερές επιπτώσεις στη δημόσια υγεία, στην οικονομία και στην κοινωνική ζωή, ταυτόχρονα με την αντιμετώπιση των καθημερινών απειλών από την πλευρά της Τουρκίας; Σε μια κανονική χώρα το ίδιο ισχύει και για την αντιπολίτευση, με την έννοια ότι μπροστά στους εθνικούς κινδύνους –κορωνοϊός, Ερντογάν, οικονομία είναι σήμερα εθνικοί κίνδυνοι– είναι αναγκασμένη να περιορίσει τα θέματα και το εύρος της κριτικής της, ακόμη και να συμπαρασταθεί κάπως.
Οι πάντες στο βάθος ξέρουν ότι η Ελλάδα δεν είναι ακόμη κανονική χώρα και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πότε θα γίνει, αν θεωρηθεί ότι η ποθητή κανονικότητα καθορίζεται από τη λειτουργία της πολιτικής, της κοινωνίας και της οικονομίας στα κράτη της Δύσης. Είναι σχεδόν αναμενόμενο, λοιπόν, ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν θα συμπεριφέρονται ανάλογα στη συγκυρία που βιώνουμε. Οχι ότι η κυβέρνηση δεν κάνει λάθη, ειδικά στα ζητήματα της πανδημίας. Η «σκύλευση νεκρών», όμως, που επιχειρεί πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ, πιστός στο DNA του και με μπροστάρη τον Αλ. Τσίπρα, ξεπερνάει τα όρια. Είναι απαράδεκτη, ενώ η χώρα βαδίζει πάνω σε σπασμένα γυαλιά, προσπαθώντας να συνταιριάξει την αναχαίτιση του ιού με τη συμπεριφορά μιας ατίθασης κοινωνίας, γεμάτης παραλογισμούς, και τον Ερντογάν να παραμονεύει.