Φίλος αναγνώστης μού ανέφερε δημοσίευμα της Boston Globe όπου η επιδημιολόγος Mary Besset χαρακτηρίζει την ατομική ευθύνη ως «ψυχολογική κακοποίηση». Κακοποίηση των πολιτών από τους πολιτικούς διά της μεταθέσεως των ευθυνών. «Πώς μπορείς να ζητείς ατομική ευθύνη από κάποιον που χρησιμοποιεί τα μέσα μαζικής μεταφοράς;». Δεν αναφέρω το όνομα του αναγνώστη, διότι μου το ζήτησε ο ίδιος. Αισθάνομαι όμως την ανάγκη να συνεχίσω επί του θέματος. Αφορμή και η επιστολή του, αλλά και ο πρόσφατος αποκλεισμός ενός ολόκληρου χωριού της Στερεάς Ελλάδας λόγω κορωνοϊού, ο οποίος ενέσκηψε έπειτα από γλέντι ονομαστικής εορτής. Θα μου πείτε παρ’ ημίν είναι ιερό δικαίωμα, αντίστοιχο με την ανάγκη της Θείας Ευχαριστίας. Αν κάποιος προσπαθήσει να σε εμποδίσει να γιορτάσεις το όνομά σου σαν να μην υπάρχει αύριο, δικαιούσαι να το θεωρήσεις «ψυχολογική κακοποίηση». Το αποτέλεσμα είναι τρεις διασωληνωμένοι, 17 κρούσματα και ένας νεκρός.
Είναι ψυχολογική κακοποίηση η επίκληση της ατομικής ευθύνης; Είναι μετάθεση ευθύνης; Και είναι «αντιδημοκρατική», όπως τη χαρακτήρισε η κ. Λινού; Η πιο ακραία εκδοχή της ατομικής ευθύνης είναι η ψήφος. Μόνη σου ή μόνος σου, κλεισμένος σε έναν στενό χώρο, αποφασίζεις ποιος θα σε κυβερνήσει. Μεταθέτεις τη δική σου ευθύνη στους εκπροσώπους σου. Υφίστασαι ψυχολογική κακοποίηση; Αναμφιβόλως. Πολλές φορές αναγκάζεσαι να επιλέξεις ανθρώπους που δεν θα τους καλούσες σπίτι σου, όμως τους προτιμάς από άλλους που δεν θέλεις να τους ξέρεις. Τη συνταγή που σου έδωσε ο γιατρός θα την ακολουθήσεις μόνος σου. Μπορείς να την πετάξεις στον κάλαθο των αχρήστων. Είναι και αυτό ζήτημα ατομικής ευθύνης, όπως η πληρωμή των λογαριασμών. Και μη μου πείτε ότι δεν είναι ψυχολογική κακοποίηση ο φάκελος της ΔΕΗ. Μπορεί να χρησιμοποιείς τα μέσα μαζικής μεταφοράς, να υφίστασαι ένα πρώτο επίπεδο ψυχολογικής κακοποίησης, όμως είναι δική σου ευθύνη αν θα φοράς τη μάσκα κάτω από τη μύτη. Και στο σημείο αυτό η «ατομική ευθύνη» άπτεται της «κοινωνικής ευθύνης». Κάτι σαν την ψήφο. Είτε θα μεταδώσεις τον ιό είτε θα γίνεις φορέας του.
Αντιλαμβάνομαι τη σύγχυση που έχει δημιουργηθεί. Οι πολιτικοί συμπεριφέρονται σαν γιατροί και οι γιατροί σαν πολιτικοί. Κανείς τους δεν είναι στη θέση του. Ομως εδώ έχουμε να κάνουμε με τον θάνατο. Κι αν μιλάμε με όρους «ψυχολογικής κακοποίησης», λυπάμαι που θα το πω, αλλά δεν υπάρχει ισχυρότερη από τον θάνατο ή ακόμη και από τη διασωλήνωση ή την παραμονή σε εντατική. Ο κορωνοϊός μπορεί να μας κάνει σοφότερους από αυτήν την άποψη. Η ατομική ευθύνη όχι μόνο δεν είναι «αντιδημοκρατική». Είναι το κύτταρο της δημοκρατίας μας.
Είναι κακοποίηση η ατομική ευθύνη;
2' 0" χρόνος ανάγνωσης
