Επιτέλους, το εμβόλιο έφτασε και μπορούμε να δούμε το φως στο τέλος του τούνελ. Οι περιορισμοί και η απομόνωση θα τελειώσουν και η οικονομία μπορεί να επανέλθει από την ημι-κωματώδη κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Επιστροφή στην κανονικότητα λοιπόν.
Ή μήπως όχι; Τέσσερις στους δέκα παθολόγους στο Βέλγιο, τη χώρα όπου τυχαίνει να διαμένω, δεν είναι διατεθειμένοι οι ίδιοι να εμβολιαστούν. Παρόμοια ποσοστά ισχύουν και στο Ηνωμένο Βασίλειο και ταυτόχρονα η κοινή γνώμη στην Ευρώπη γίνεται όλο και πιο διστακτική.
Μια διευκρίνιση: αυτοί οι γιατροί δεν είναι αρνητές εμβολίων. Η ένστασή τους είναι ότι ένα τέτοιο εμβόλιο, είναι αναμφισβήτητα μεν το προϊόν της υψηλότερης και καλύτερης επιστήμης που είναι διαθέσιμη, απλώς δεν έχει περάσει το τεστ του χρόνου. Ρωτήστε τους φίλους σας, τους συναδέλφους σας αν θα εμβολιαστούν για τον κορωνοϊό, και δεν θα πάρετε μια σαφή απάντηση. Χρειαζόμαστε το 70% του πληθυσμού να εμβολιαστεί, για να μπορέσουμε να επιτύχουμε γενική ανοσία. Σε παγκόσμιο επίπεδο τότε αυτό σημαίνει ότι πρέπει να εμβολιαστούν πάνω από 5 δισεκατομμύρια άνθρωποι.
Η παραγωγή και η διανομή του εμβολίου είναι μια μεγάλη πρόκληση, αλλά όχι η μόνη. Οταν οι ίδιοι οι γιατροί, οι οποίοι είναι ζωτικής σημασίας για τη πληροφόρηση και παροχή συμβουλών στον πληθυσμό, είναι επιφυλακτικοί σε τόσο μεγάλο ποσοστό, πώς μπορούμε να αναμένουμε να επιτύχουμε μια γρήγορη επιστροφή στην κανονικότητα; Είναι αυτό το εμβόλιο η λύση που περιμέναμε;
Οσο περισσότερο ακούω τέτοιες ανησυχίες τόσο πιο πολυ νιώθω ότι είμαστε μάρτυρες μιας «τραγωδίας των κοινών»: χρειαζόμαστε το 70% του πληθυσμού να εμβολιαστεί, αλλά προσωπικά θα προτιμούσα να είμαι στο 30%, τουλάχιστον μέχρι να μάθουμε περισσότερα για το εμβόλιο. Ετσι, ενώ ετοιμαζόμασταν να έχουμε ελλείψεις εμβολίων και τεράστιες ουρές έξω από τα κέντρα εμβολιασμού, μπορεί να καταλήξουμε να έχουμε ακριβώς το αντίθετο: πλεόνασμα εμβολίων και έλλειψη ζήτησης.
Συζητιέται, εναλλακτικά, να επιτραπεί η πρόσβαση σε χώρους μόνο σε εμβολιασμένες ομάδες. Αλλά τέτοια μέτρα δεν βοηθούν στο να επιτευχθεί η γενική ανοσία. Κι ούτε είναι πραγματικά εφαρμόσιμα, ενώ επίσης φέρνουν κοινωνική αναταραχή μέσω του διαχωρισμού.
Τότε τι απομένει; Είτε αυτοί οι τέσσερις στους 10 γιατρούς έχουν δίκιο να ανησυχούν, οπότε οι εσπευσμένες προσπάθειες να πείσουμε το κοινό είναι συνώνυμες με εξαπάτηση, ή αυτοί οι γιατροί δεν έχουν δίκιο, οπότε γιατί αντιτίθενται;
Τι είναι υψηλότερο, το κόστος αναμονής ή το κόστος ενός μη ασφαλούς εμβολίου; Είναι αυτονόητο ότι η επιστήμη είναι αυτή που παρέχει πάντα τις απαντήσεις. Αλλά δεν είναι σαφές ότι τις έχει ήδη παράσχει. Φοβάμαι ότι η επιστροφή στο κανονικότητα ίσως χρειαστεί να περιμένει.
* Η κ. Μαρία Δεμερτζή είναι υποδιευθύντρια στο Ινστιτούτο Bruegel.