Στον χώρο των αναριθμήτων επετείων στις οποίες τιμάται το ελεύθερο πνεύμα των Ελλήνων, υπάρχει μία επέτειος που έχει απωθηθεί στην περιοχή της λήθης – το κίνημα του βασιλέως Κωνσταντίνου, στις 13 Δεκεμβρίου 1967. Λωτοφάγοι πολιτικοί ηγούνται της Ελλάδος, με μόνον στόχο την αναρρίχησή τους στην εξουσία, οικειοποιούμενοι τους πρώην υβριστές των παρατάξεών τους, στο παρελθόν αλλά και σήμερα.
Μία δράκα αξιωματικών –της κατωτάτης υποστάθμης– ανέτρεψε τη δεξιά κυβέρνηση της ΕΡΕ, υπό τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, και συνελήφθησαν όλοι οι αρχηγοί των πολιτικών κομμάτων δίχως να προβάλουν την παραμικρά αντίσταση. Ουδείς τούς έψεξε, και ορθώς. Η αντίστασή τους θα ήτο ματαία.
Αυτό όμως που δεν έπραξαν οι ίδιοι, διότι απλούστατα είχαν κρίνει το ανέφικτο μιας όποιας ενεργείας, είχαν απαίτηση να πράξει ο τότε βασιλέας των Ελλήνων. Είναι αλήθεια ότι ουδείς από τους πολιτικούς ηγέτες –από τη Δεξιά έως την άκρα Αριστερά– αναγνώρισε το δικτατορικό καθεστώς, και προς τιμήν τους.
Είναι αλήθεια επίσης ότι ο Κωνσταντίνος όρκισε την πρώτη δικτατορική κυβέρνηση και, ανεξαρτήτως των λόγων που επεκαλέσθη, θα ήταν δυνατόν να ελεγχθεί εάν από την πρώτη στιγμή δεν είχε αναζητήσει τρόπους για την ανατροπή τους.
Το κίνημα της 13ης Δεκεμβρίου απέτυχε. Οντως ο Κωνσταντίνος δεν ήταν συνωμότης για να απευθυνθεί σε τυχοδιώκτες αδίστακτους αξιωματικούς. Ηταν την εποχή εκείνη βασιλιάς και στρατολόγησε για το εγχείρημά του την ανωτάτη ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων. Αλλά αυτοί που έφεραν τις κλάρες και πλάκα τα παράσημα ήσαν ανίκανοι να ελέγξουν τους αξιωματικούς που διοικούσαν. Η πλέμπα εξουδετέρωσε τους επιτελείς, το σύστημα κατέρρευσε. Απέτυχαν, ωστόσο, και όλα τα αντιδικτατορικά κινήματα, που σήμερα ορθώς τιμώνται.
Και έγινε ό,τι έγινε και διεξήχθησαν δύο δημοψηφίσματα, καθ’ ον τρόπο διεξήχθησαν –ένα επί δικτατορίας και ένα δεύτερο μετά την κατάρρευση της χούντας–, και απηλλάγη η χώρα «από το καρκίνωμα της βασιλείας» κατά πως απεφάνθη ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που ο βασιλεύς Παύλος τον ανέδειξε –παρά την αντίθετη άποψη της Κοινοβουλευτικής Ομάδος– διάδοχο του αποθανόντος Αλεξάνδρου Παπάγου. Επρόκειτο για μία ιδιότυπη έκφραση ευγνωμοσύνης, προφανώς.
Και ακολούθησε επί ΠΑΣΟΚ το αίσχιστο – η αφαίρεση του ελληνικού διαβατηρίου από τον Κωνσταντίνο και τα μέλη της οικογενείας του, διότι δεν είχαν επίθετο. Αλλά επίθετο δεν είχαν και όλοι οι βασιλείς της δεύτερης δυναστείας, που επί των ετών τους υπερδιπλασιάσθη η Ελλάς. Είναι αλήθεια ότι ο βασιλεύς του Ηνωμένου Βασιλείου Γεώργιος Ε΄ του Οίκου Σαξονίας-Κόμπουργκ και Γκότα έλαβε το επίθετο Ουίνδσορ το 1917, όταν η χώρα του πολεμούσε εναντίον της Γερμανίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ομως εξ όσων μπορεί να γνωρίζει ο συντάκτης αυτού του κειμένου, ουδέποτε υπήρξε πόλεμος μεταξύ Ελλάδος και Δανίας που να επιβάλλει υιοθέτηση επιθέτου. Αυτά σε μια χώρα που κυβερνούν Λωτοφάγοι με επίθετο ελληνικό και οι οποίοι σταδιακώς οδήγησαν την Ελλάδα στην πλέον ταπεινωτική και οδυνηρή χρεοκοπία.