Το 2015, όταν πολιτεύθηκε για πρώτη φορά με το Ποτάμι, ο Χάρης Θεοχάρης είχε το άλλοθι ότι δεν ήταν πολιτικός. Ηταν αγνός τεχνοκράτης, άμαθος στα κόλπα του επαγγέλματος.
Αργότερα, άφησε το κόμμα Θεοδωράκη για να στήσει το δικό του κόμμα, ντοπαρισμένος από τα λιβανίσματα του οπαδικού μεταρρυθμισμού. Οταν το ίδιο το κόμμα που είχε συνιδρύσει τον διέγραψε, είχε πάλι το άλλοθι της ερασιτεχνικής αθωότητας.
Πέντε χρόνια βουλευτής και ενάμιση χρόνο υπουργός Τουρισμού, ο Θεοχάρης είπε χθες ότι «η θέση της Ελλάδας, που είναι τριακοστή στους θανάτους, είναι ζηλευτή». Επιδιδόμενος σε πρωταθλητισμό πτωμάτων, ο Θεοχάρης δεν ήταν (μόνο) κανιβαλικά άκομψος. Ηταν όπως όταν μπήκε στην πολιτική. Απολίτικος, αλλά όχι πια άπειρος. Δοκιμασμένα άμπαλος.
Στέντωρ