Απασχολημένοι οι Ελληνες με την πανδημία και τις σοβαρές επιπτώσεις της στην οικονομική και κοινωνική ζωή τους, ειδικά την περίοδο των γιορτών –και με την Εκκλησία να αναδεικνύεται σε κύρια σκοταδιστική και υπονομευτική δύναμη της προσπάθειας να αντιμετωπιστεί η COVID-19– ίσως δεν έχουν αντιληφθεί στην πλήρη διάστασή του το «άδειασμα» της χώρας από τους φίλους και εταίρους στην πρόσφατη ευρωπαϊκή Σύνοδο Κορυφής. «Αδειασμα» στο οποίο συμμετείχαν οι πάντες, από τη συνήθως «ύποπτη» για τη γεμάτη κατανόηση στάση της απέναντι στον Ερντογάν Γερμανία της φράου Μέρκελ έως τη μέχρι προ ολίγου έξαλλη από θυμό, εξαιτίας της τουρκικής προκλητικότητας, Γαλλία του Μακρόν και από την επαμφοτερίζουσα Ιταλία έως την Αυστρία του Κουρτς, ο οποίος τα έλεγε «έξω απ’ τα δόντια» την παραμονή ακριβώς της συνόδου.
Το «άδειασμα» της Ελλάδας από τους Ευρωπαίους αποτυπώνεται πλήρως στα συμπεράσματα της συνόδου και η προσπάθεια εξωραϊσμού τους από την κυβέρνηση δεν είναι πειστική. Ούτε αποτελεί έκπληξη ότι για άλλη μία φορά, όπως πάντα σχεδόν στην παγκόσμια πρακτική ανά τους αιώνες, πρυτάνευσαν τα συμφέροντα εις βάρος των δήθεν αρχών ούτε το γεγονός ότι και πάλι οι στρατηγικές προοπτικές της Ευρωπαϊκής Ενωσης στο σύνολό της «τάφηκαν» κάτω από τη μικροπολιτική των εθνικών κυβερνήσεων. Αλλωστε, με εξαίρεση την απόφαση περί της δημιουργίας του Ταμείου Ανάκαμψης, που εξυπηρετεί και τις γερμανικές ανάγκες, η σημερινή καγκελάριος δεν διακρίθηκε ως πολιτικός με θέληση να προωθήσει στην πράξη την ιδέα της ευρωπαϊκής εμβάθυνσης. Και δεν διεκδίκησε ποτέ τέτοια αναγνώριση, είναι η αλήθεια.
Η απορία που προκύπτει, με δεδομένες τις σαφείς ενδείξεις που προϋπήρχαν της συνόδου και επαληθεύθηκαν από τα συμπεράσματα και τις αποφάσεις, είναι γιατί η Αθήνα έτρεφε ελπίδες και καλλιεργούσε προσδοκίες ότι η Ευρώπη δεν ανεχόταν πια την προκλητικότητα του Ερντογάν και θα του έστελνε ένα αυστηρό μήνυμα. Εκείνο το «ο Μητσοτάκης δεν θα φύγει από τη σύνοδο δίχως να πάρει κάτι» που ξεστόμισε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος με τη «ρομποτική» φωνή του έχει καρφωθεί στο μυαλό, όπως και οι άλλες συναφείς δηλώσεις από τον πρωθυπουργό και διάφορους υπουργούς, ιδιαίτερα των Εξωτερικών. Γιατί η κυβερνητική πεποίθηση πως κάτι καλύτερο θα βγει από τη σύνοδο προκάλεσε την έκπληξη, σίγουρα περισσότερο από το απογοητευτικό αποτέλεσμα που ήταν λογικά αναμενόμενο…
Μήπως λοιπόν η κυβέρνηση είχε διαβεβαιώσεις από κάποιες σημαντικές πρωτεύουσες, όπως το Βερολίνο ή το Παρίσι, ότι θα έδειχναν πιο έντονα τη δυσαρέσκειά τους απέναντι στον Ερντογάν και τελικά την «πούλησαν»; Μήπως ο Μακρόν αντάλλαξε την τελευταία στιγμή τη συμπαράσταση στην Ελλάδα με στήριξη των αξιώσεών του για αλιευτικά δικαιώματα της Γαλλίας στο Brexit; Ή μήπως ήταν οι αμερικανικές θέσεις απέναντι στην Αγκυρα, οι οποίες γνωστοποιήθηκαν ανοιχτά στις Βρυξέλλες προ συνόδου, που πρόσφεραν τις αναγκαίες προφάσεις; Ισως όλα μαζί, συν τα συμφέροντα, αλλά η κυβέρνηση χρωστάει μία απάντηση, ακόμη και καλυμμένη, στην κοινή γνώμη ενόψει διαπραγματέσεων…