Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων –κρύβονται ανάμεσά μας– που αυτές τις ημέρες, τις ημέρες του αμείλικτου απολογισμού της χρονιάς που φεύγει και των «παραγινωμένων» ευχών γι’ αυτή που έρχεται, μένουν σιωπηλοί.
Παρατηρήστε τους, χαμογελούν αμήχανα όταν ο περίγυρος εύχεται το 2020 «να πάει και να μην ξανάρθει», προσπερνούν χωρίς σχόλιο τα σχετικά χιουμοριστικά ποστ («επιζήσαμε από την παγκόσμια έλλειψη χαρτιού υγείας», «το 2020 είναι σαν όλες τις ταινίες του Νίκολας Κέιτζ μαζί» και άλλα, επιτυχημένα και μη) και όταν έρθει η ώρα την παραμονή της Πρωτοχρονιάς για το πανηγυρικό τσούγκρισμα («πάει, πέρασε, σωθήκαμε») θα μουρμουρίσουν κάτι ακατάληπτο και θα πιουν πρώτοι από το πικρό ποτήρι.
Ποια είναι αυτή η παράξενη φυλή; Μα εκείνοι για τους οποίους το 2020, εν μέσω γενικής καταστροφής, έφερε κάτι θετικό. Εκείνοι που, ντρέπονται να το ομολογήσουν, μα τη χρονιά που πέρασε εκπλήρωσαν κάποιο όνειρό τους.
Κάποιοι έφεραν στον κόσμο ένα παιδί, άλλοι βρήκαν τη δουλειά που τους άξιζε, κάποιοι στην ανάπαυλα του lockdown έγραψαν το πρώτο τους μυθιστόρημα ή ανακάλυψαν ένα άλλο μεγάλο πάθος, άλλοι θεραπεύτηκαν από βαριά ασθένεια ή μάζεψαν το θάρρος να αναμετρηθούν με θεόρατους φόβους.
Δεν είναι μόνο αυτοί που χώρισαν το 2020, είναι και αυτοί που βρήκαν τον άνθρωπό τους. Εκείνοι που ήρθαν ξανά κοντά με τους ηλικιωμένους γονείς τους ή αισθάνθηκαν μέρος ενός συνόλου – μεγάλη υπόθεση. Για πολλούς είναι η χρονιά που παντρεύτηκαν ή η χρονιά που μίλησαν για τη σεξουαλικότητά τους στην οικογένειά τους και αυτή τους αγκάλιασε. Κάποιοι φέτος αποφυλακίστηκαν. Με τι καρδιά να ξεστομίσουν «στα τσακίδια, 2020»;
Είναι και κάποιοι άλλοι. Εκείνοι που δεν έχασαν τον κόσμο κάτω από τα πόδια τους φέτος, αλλά το 2019, το 2015 ή το 2012. Αυτοί που έζησαν μια τεράστια απώλεια ή που έμειναν χωρίς δουλειά, με τους λογαριασμούς να τρέχουν, τα προηγούμενα χρόνια. Αυτοί που ξενιτεύτηκαν ή είδαν τα παιδιά τους να μεταναστεύουν χωρίς να τρέφουν ελπίδα ότι θα ανταμώσουν πάλι. Αυτοί για τους οποίους το zoom και το skype δεν ήταν ανακαλύψεις του 2020. Οχι, ούτε αυτοί συμμερίζονται τους απολογισμούς περί «χειρότερης χρονιάς της Ιστορίας», όμως δεν θα το ομολογήσουν.
Στη συλλογική συνείδηση, το 2020 βαραίνει ως μια τραυματική χρονιά. Για κάποιους όμως φέρει και έναν αστερίσκο, κρίσιμο, φωτεινό.