Η φίλη μου η Αλεξάνδρα –άτομο με αναπηρία αλλά σωστό θεριό και μαχήτρια της ζωής– έχασε και τη μητέρα και τον πατέρα της από κορωνοϊό πριν από λίγες μέρες. Πέθαναν με διαφορά μόλις είκοσι ωρών σε μονάδες εντατικής θεραπείας της Αθήνας. Νόσησε και η ίδια, με ήπια, ευτυχώς, συμπτώματα. Ο αδελφός της νοσηλεύθηκε με πολύ βαριά πνευμονία, επίσης λόγω κορωνοϊού, αλλά τα κατάφερε, ανάρρωσε. Ισα που πρόλαβε να βγει από το νοσοκομείο για να είναι παρών στην κηδεία των γονιών τους και να τους αποχαιρετίσει. Ο κεραυνός της πανδημίας χτύπησε άλλη μια οικογένεια. Πώς αντέχεται τόσος πόνος; Πώς ξεπερνιέται μια τέτοια απώλεια;
Στην είσοδο της πολυκατοικίας μου άκουσα σήμερα το πρωί, άθελά μου, τον διάλογο δύο ηλικιωμένων ενοίκων. «Δεν έχω καθόλου χρήματα, πώς θα βγάλω τον μήνα, τι θα κάνω;», έλεγε η μια στην άλλη. «Γιατί δεν ζητάς από τα παιδιά σου;», της πρότεινε η φίλη της. «Δεν μπορώ. Με το ζόρι τα βγάζουν κι εκείνα πέρα. Το μαγαζί του Πέτρου είναι κλειστό και η κόρη μου άνεργη. Aλλον δεν έχω κανέναν…». Από πού κρατιέται κανείς όταν όλα γύρω του καταρρέουν; Πώς βρίσκει τη δύναμη να συνεχίσει και να διασώσει την αξιοπρέπειά του;
Η χρονιά που σε λίγες μέρες τελειώνει δεν μας έχει δώσει και πολλές απαντήσεις. Στην πραγματικότητα, μόνο ερωτήματα μας θέτει, πιεστικά και ανελέητα, με ρυθμό καταιγιστικό. Ανάσα δεν μπορούμε να πάρουμε. Σε ένα νέφος αβεβαιότητας, φόβου και αγωνίας βαδίζουμε, πάνω σε κινούμενη άμμο πασχίζουμε να ισορροπήσουμε.
Ανέκαθεν μου άρεσαν οι απολογισμοί λίγο πριν ανατείλει ένα νέο έτος. Η καταγραφή των «συν» και των «πλην» του προηγούμενου είναι μια τελετουργία που από παιδί τηρώ. Με το 2020, όμως, ζορίζομαι. Νιώθω σαν να έχουμε διανύσει μία δεκαετία μέσα σε λίγους μήνες· τόσο διεσταλμένος, γεμάτος γεγονότα και ανατροπές, ήταν αυτός ο χρόνος.
Το καλοκαίρι, σε μια παραλία της Σάμου, βρήκα ένα βότσαλο, πλακουτσωτό, σχεδόν παραλληλόγραμμο. Η μία γωνία του λείπει. Δεν είναι σπασμένη, αλλά λες και το κομμάτι που έχει φύγει κόπηκε με μαχαίρι. Στο σημείο εκείνο, όμως, το βότσαλο δεν είναι άγριο και κοφτερό, όπως θα περίμενε κανείς. Μέσα στο νερό λειάνθηκε, ακουμπάς το δάχτυλό σου στην «πληγή» του και το αίσθημα της αφής είναι ευχάριστο.
Το σπασμένο βότσαλο, το λειψό, έγινε καινούργιο, λοιπόν. Είναι ξανά… ολόκληρο και όμορφο. Αντί απολογισμού, λοιπόν, μια ευχή: όσα χάσαμε το 2020 και οι δυσκολίες που βιώσαμε να γίνουν αφορμή να λειανθούν οι γωνίες μας και να ανακαλύψουμε το όμορφο κομμάτι μας. Και, κυρίως, να το δείξουμε στους γύρω μας.