Ηταν μια δύσκολη χρονιά το 2020 για την Ελλάδα στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής, λόγω των αφορήτων πιέσεων της Τουρκίας, αλλά κυρίως εξαιτίας του γεγονότος ότι δεν βρήκε την υποστήριξη που ανέμενε από τους Ευρωπαίους εταίρους της. Το πιθανότερο είναι ότι το ίδιο θα ισχύσει και την επόμενη χρονιά.
Το αίτημα για τη διακοπή της στρατιωτικής συνεργασίας της Γερμανίας καθώς και άλλων ευρωπαϊκών κρατών με την Τουρκία, που αρχικώς διατυπώθηκε από τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, δεν έγινε δεκτό. Προ τριημέρου, μάλιστα, ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών Χάικο Μάας δήλωσε πως η επιβολή «εμπάργκο» σε μια χώρα-εταίρο του ΝΑΤΟ δεν θα ήταν «στρατηγικά ορθή».
Είναι αλήθεια ότι μετά την πλήρη ενσωμάτωση της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση και την ένταξή της στο ευρώ, η Ελλάς θεώρησε ότι για πρώτη φορά από την ανεξαρτησία είχε κατοχυρώσει οριστικά την οικονομική της σταθερότητα, αλλά και την ασφάλειά της έναντι της Τουρκίας, αφού τα σύνορα και τα κυριαρχικά της δικαιώματα συνέπιπταν με εκείνα της Ευρώπης.
Υπήρξε κατ’ αρχάς μια τραγική διάψευση καθ’ όσον αφορά την οικονομική σταθερότητα διά της εντάξεώς μας στο ευρώ, όχι διότι το ενιαίο νόμισμα πάσχει –αν και πάσχει– αλλά πρωτίστως και κυριότατα λόγω της πλημμελέστατης διαχειρίσεως των οικονομικών από διαδοχικές κυβερνήσεις.
Τώρα, σταδιακώς διαπιστώνεται ότι και εις τα θέματα ασφαλείας έναντι των προκλήσεων της Τουρκίας, οι Ευρωπαίοι εταίροι μας δεν είναι τόσο διατεθειμένοι να προσφέρουν τη στήριξη που ανέμεναν η Ελλάς και η σημερινή κυβέρνησή της, καθώς δεν ενστερνίζονται απολύτως την άποψη ότι τα κυριαρχικά μας δικαιώματα συμπίπτουν με τα δικά τους.
Και εις μεν την πρώτη περίπτωση αντιμετώπισαν τη χρεοκοπία μας με τιμωρητική διάθεση, μέχρι σημείου βαναυσότητος, ενώ καθ’ όσον αφορά την κρίση των σχέσεών μας με την Τουρκία συνιστούν διμερή διάλογο, δίχως να είναι εις θέσιν να επιβάλουν όρους. Είναι διατεθειμένοι να επιδείξουν σχετική αλληλεγγύη, αλλά όχι να μας υιοθετήσουν. Υπάρχει και «ατομική ευθύνη», μάς λένε εν συντομία.