Τι είναι το δημόσιο πανεπιστήμιο; Είναι μόνο τα αρνητικά του; Οι καταλήψεις; Οι μουντζουρωμένοι τοίχοι, η ανομία και η ασυδοσία που ομολογουμένως επικρατούν; Οχι. Το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο έχει και πολλές θετικές πλευρές που δυστυχώς σπάνια αναδεικνύονται. Εχει διδακτικό προσωπικό υψηλού επιπέδου, που παλεύει παρά τις χρόνιες παθογένειες και τα μεγάλα προβλήματα να κρατήσει –και το καταφέρνει σε μεγάλο βαθμό– ψηλά το επίπεδο των ελληνικών πανεπιστημίων. Στην προσπάθεια αυτή έχει συνοδοιπόρους χιλιάδες φοιτητές, την πλειονότητα των σπουδαστών, που επιχειρούν να χτίσουν το μέλλον τους και το μέλλον της ίδιας της χώρας. Η πρόοδος που σημειώνουν εντός και πολλές φορές εκτός των τειχών της χώρας αποδεικνύει του λόγου το αληθές: το υψηλό επίπεδο σπουδών και την εξαιρετική δουλειά της ελληνικής ακαδημαϊκής κοινότητας, που επιμένει –σε πείσμα των καιρών– να δίνει στην κοινωνία ένα σημαντικό επιστημονικό προϊόν.
Το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο όμως έχει και ακόμη έναν ρόλο, ίσως τον πιο σημαντικό από όλους: σε μια εποχή που οι δημοκρατικές αξίες συμπιέζονται παγκοσμίως, εξακολουθεί να είναι μια αδιαπραγμάτευτη κοιτίδα δημοκρατίας. Μέσα από το δημόσιο πανεπιστήμιο το παιδί μιας φτωχής οικογένειας από την ελληνική περιφέρεια ή από μια υποβαθμισμένη περιοχή κάποιου αστικού κέντρου παίρνει το εισιτήριο για να διεκδικήσει κάτι καλύτερο. Μπορεί να μην το διεκδικεί ισότιμα με το παιδί μιας πλούσιας αστικής οικογένειας, που το μέλλον του είναι εξ ορισμού πιο ευοίωνο, αλλά του δίνεται η δυνατότητα να μπει στη μάχη. Το δημόσιο πανεπιστήμιο είναι ένα γήπεδο ισότητας. Ενσαρκώνει το δημοκρατικό δικαίωμα να μπορεί οποιοσδήποτε να αγωνιστεί έστω και με λιγότερο ευνοϊκούς όρους. Οπως στον αθλητισμό η πιο μικρή ομάδα, το αουτσάιντερ, μπαίνει στο γήπεδο και διεκδικεί το μερίδιο της νίκης που του αναλογεί, έτσι και στο δημόσιο πανεπιστήμιο το κάθε παιδί έχει την ευκαιρία του. Τελικά, θα έλεγα πως το δημόσιο πανεπιστήμιο είναι το εφαλτήριο –το μόνο σε τέτοιο βαθμό– μιας κοινωνικής κινητικότητας, που είναι ο ορισμός της δημοκρατίας. Η εξίσωση των κολεγίων με τα δημόσια πανεπιστήμια αποτελεί μια απόφαση που καταστρατηγεί αυτή την κινητικότητα, αυτό το δικαίωμα των μη προνομιούχων. Επιχειρεί να βάλει από την πίσω πόρτα εκείνους που απέτυχαν να μπουν από την κύρια είσοδο. Και είναι προφανές πως αν κάποιος μπορεί να «παρακάμψει» την πιο δημοκρατική διαδικασία της χώρας, δηλαδή τις Πανελλαδικές Εξετάσεις και το δημόσιο πανεπιστήμιο, τότε μπορεί μετά να παρακάμψει τα πάντα και η κοινωνική κινητικότητα να μετατραπεί σε «ελέω Θεού» εξουσία.