Προ ημερών παραιτήθηκε από το Δ.Σ. του Μουσείου της Ακρόπολης ο ζωγράφος Κυριάκος Κατζουράκης. Ηταν διορισμένος από την προηγούμενη κυβέρνηση, των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Τίποτε φοβερό, θα μου πείτε. Η χώρα έχει πλούσια συλλογή από Δ.Σ. και αναλογικά μεγάλο πληθυσμό ζωγράφων και εικαστικών. Οχι τόσο μεγάλο όσο συναδέλφων συγγραφέων, συμπληρώνω, για να μη νομίσετε ότι εξαιρώ τον εαυτό μου από την πολυκοσμία. Η υπόθεση αποκτά ενδιαφέρον όταν διαβάσει κανείς την επιστολή του παραιτηθέντος. Εκεί, κατηγορεί την κυβέρνηση για αναισθησία απέναντι στο μνημείο. Η αφορμή είναι ο επίμαχος διάδρομος για ΑμεΑ. Οι αιτίες, όμως, είναι βαθύτερες. Γι’ αυτόν η Ακρόπολη είναι και τα αισθήματά της. Δεν είναι μόνον η «μη γεωμετρία» της (sic). Είναι η αντίσταση του Γλέζου και του Σάντα, το τζαμί και «ο βίαιος εκχριστιανισμός της» –τι ακριβώς εννοεί;–, η ληστεία του Ελγίνου, ο Μοροζίνι, ο «ενεργητικός ρεμβασμός» των ερωτευμένων –σε αντίθεση με τον παθητικό όσων δεν είναι ερωτευμένοι–, ο Πικιώνης και ο αδελφός του – όχι του Πικιώνη, του Κατζουράκη. Για να εξηγήσει πώς αισθάνεται, παραθέτει Γκάτσο: «Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα…» κτλ. γνωστά από το υπέροχο τραγούδι του Χατζιδάκι. Η απορία που μου δημιούργησε ο απελευθερωμένος λυρισμός του ζωγράφου-ποιητή είναι πώς άντεξε με τέτοιο ψυχικό βάρος να συμμετέχει τόσα χρόνια στο Δ.Σ. Στις συνεδριάσεις ελπίζω να μην έψαχναν λύση για τον «βίαιο εκχριστιανισμό» του μνημείου και φοβάμαι ότι δεν ασχολήθηκαν με τον «ενεργητικό ρεμβασμό των ερωτευμένων».
Για τον κορωνοϊό βρέθηκε εμβόλιο. Για το μελό των αριστερών, και δη των έντεχνων, δεν έχει βρεθεί ακόμη. Τα καυτά τους δάκρυα θαμπώνουν το βλέμμα. Και δεν τους αφήνουν να ξεχωρίσουν ακόμη και τις ελάχιστες αξίες που κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Στόχος όλης αυτής της καταρροής πρωτόλειων συναισθημάτων του ποιητή είναι ο άνθρωπος που έχει ταυτίσει τη ζωή του με την Ακρόπολη, ο Μανώλης Κορρές. Τον οποίον δεν αναφέρει. Πού να τολμήσει; Καταφέρεται γενικώς εναντίον μιας εξουσίας η οποία δεν αντιμετωπίζει το μνημείο με τον δέοντα σεβασμό. «Νεοπλουτίστικη» την αποκαλεί – προφανώς διότι διάφοροι «νεόπλουτοι» φροντίζουν για την πρόσβαση των ΑμεΑ.
Ο Μανώλης Κορρές και το έργο του δεν χρειάζονται την υπεράσπισή μου. Εκεί που μπορώ να συνεισφέρω με τις ελάχιστες δυνάμεις μου είναι στην προστασία της νοημοσύνης μας. Οταν διάβασα την επιστολή παραίτησης αισθάνθηκα όπως αισθάνθηκα όταν ένας άλλος εκπρόσωπος της έντεχνης Αριστεράς, ο Παντελής Θαλασσινός, διατύπωσε τη δική του επιστημονική άποψη. Οτι το εμβόλιο είναι σκέτο νεράκι. Αν ήταν ευφυέστερος θα έλεγε πως το διοχετεύουν στον οργανισμό για να υπονομεύσουν τον «ενεργητικό ρεμβασμό των ερωτευμένων». Ή είσαι αριστερός ή δεν είσαι.