Αλλο οι μουντζούρες, ορνιθοσκαλίσματα ενηλίκων, κάποιες φορές πομπωδώς ατημέλητα συμπλέγματα γραμμάτων, επιτηδευμένα δυσανάγνωστες λέξεις στο χαρτί, που υπαινίσσονται εστέτ βαθύνοια. Κι άλλο οι μούντζες, το φασκέλωμα, η παραδοσιακά υβριστική ή περιφρονητική χειρονομία με τη χρήση της μιας, καθαρής ή λερής, ανοικτής παλάμης, ή κατά περίπτωση και των δύο, ανάλογα με τον βαθμό θυμού και την παιδεία του καθενός. Εκφραση επιθετική και μαζί εκ του ασφαλούς, όταν εκδηλώνεται συνεργατικά σε πλατείες, γήπεδα, συγκεντρώσεις με αποδέκτη έναν ή μία στοχευμένη ομάδα. Το φασκέλωμα ισχυροποιείται όταν το εικαστικό σκέλος του συνοδεύεται από επίσης καταξιωμένο στην κοινότητα βρισίδι: «Πάρ’ τα ρε …», «Ορσε …», «Και πέντε, δέκα ρε …». Σημ.: Οπου …, συμπληρώστε ό,τι κατά την κρίση σας πιο ταιριαστό.
Πράξη που δεν χτυπάει κάρτα σε ωράρια, μη σεξιστική και αταξική, το μούντζωμα εξαπολύεται από εφήβους, νέους, ώριμους και ηλικιωμένους, κατά κόρον από Ι.Χήδες, κατόχους οχήματος ανεξαρτήτως κυβισμού ή επαγγελματίες τιμονιέρηδες της ασφάλτου.
Ολα έχουν τις ρίζες τους. Το μουντζώνω μας έρχεται ατελώνιστο από τη βυζαντινή «μούζα», δηλαδή καπνιά και στάχτη. Οταν κάποιος διαπομπευόταν, οι φιλοθεάμονες συμπολίτες πασπάλιζαν τη χούφτα τους με μούζα κηλιδώνοντας το πρόσωπό του κατά την αργόσυρτη διάρκεια του δημόσιου εξευτελισμού. Ο τιμωρημένος ευχαριστούσε τον Θεό εάν το μαρτύριό του τελείωνε εκεί, καθώς το βυζαντινό ρεπερτόριο βασανισμών δεν είχε να ζηλέψει σε τίποτα τις κατά χριστιανών θηριωδίες των ειδωλολατρών Ρωμαίων. Ακρωτηριασμοί (μεγάλη σχολή οι ρινοτομίες), εκτυφλώσεις, εκδορές, παλουκώματα, ζεματίσματα εφαρμόζονταν σε κοινούς εγκληματίες, πάσης φύσεως παραβατικούς, έως σε αυτοκράτορες ή δυνάμει διαδόχους. Αρα το μούντζωμα ισοδυναμούσε με χαριστική ποινή. Σήμερα, έχει ανεκτικώς θεσμοθετηθεί, χωρίς βεβαίως να δημοσιευθεί σε ΦΕΚ, ως εναλλακτική οδός απορρόφησης κραδασμών. Αλλωστε μουντζώνουμε με αμφιλεγόμενες δόσεις σοβαρού και αστείου ακόμα και φίλους, ενώ κρυφίως στρέφουμε την παλάμη στο πρόσωπό μας είτε σε κρίσεις αυτομεμψίας είτε απονέμοντάς μας σε μοναχική τελετή το γνωστό παράσημο. Εν δήμω, το φάσκελο δρα και ως αποτρεπτικό στενής επαφής με άγνωστο αντίπαλο: «Μουντζώνω, βρίζω και πατάω γκάζι», αποτάσσοντας το ενδεχόμενο πυξ λαξ εμπλοκής, ειδικά σε καιρούς πνιγηρής αγωνίας και ηφαιστειώδους νευρικότητας, όταν μια σταγόνα ξεχειλίζει και ψύχραιμο ποτήρι. Κι όπως οι λέξεις μπορούν να γίνουν καρφιά, τώρα που φοράμε μάσκες, τα μάτια αναλαμβάνουν να στάξουν δηλητήριο.
Το τελευταίο πιο μαζικό, μετά γνώσεως παγανιστικό, μούντζωμα ξαπόστειλε ένα άυλο πτώμα 365 ημερών που, όταν έρθει η ιστορική ώρα της εκταφής του, θα παραχωθεί αλιβάνιστο μαζί με τα άλλα αδιάλυτα έτη. Δυστυχώς η μνήμη του θα μείνει αιώνια.