Και εάν αύριο συνεδριάσει ο εμπορικός σύλλογος και αποφασίσει παμψηφεί να ανοίξουν τα καταστήματα τη Δευτέρα; Αν όλοι μαζί οι ιδιοκτήτες πάσης φύσεως χώρων εστίασης, κέντρων διασκέδασης, συναυλιακών χώρων κ.λπ. αποφασίσουν αύριο –σαββατόβραδο είναι– να λειτουργήσουν για να ξεσκάσει ο κόσμος; Εάν, Κυριακή μεθαύριο, οι αθλητικοί σύλλογοι αποφασίσουν να ανοίξουν τις θύρες των γηπέδων για τους θεατές και προσκαλέσουν τους φιλάθλους να παρακολουθήσουν τους αγώνες; Τότε τι θα γίνει; Θα πρέπει να σταματήσουν όλα αυτά με την αστυνομία; Μπορεί η αστυνομία να τα σταματήσει;
Η απάντηση είναι, προφανώς, όχι. Τα καταστήματα παραμένουν κλειστά όπως και όλοι οι χώροι μαζικών συναθροίσεων, στη βάση ενός κοινωνικού συμβολαίου το οποίο αποδεχόμαστε και ορίζει ότι σεβόμαστε τους νόμους και τις αποφάσεις της κυβέρνησης. Ολοι. Το αντίθετο είναι απλώς παρανομία. Και από αυτό τον κανόνα δεν (θα έπρεπε να…) εξαιρείται η Εκκλησία. Δυστυχώς, όσα συνέβησαν τις τελευταίες ημέρες κατέδειξαν ότι εκείνοι από τους οποίους θα περίμενε κανείς μεγαλύτερη υπευθυνότητα, μιας και διεκδικούν ρόλους ποιμένων και καθοδηγητών, αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Η εκκλησιαστική ηγεσία επέλεξε σε μια εξαιρετικά κρίσιμη συγκυρία να λειτουργήσει με όρους επίδειξης δύναμης. Το τραγικό για την επίσημη πολιτεία είναι ότι για πολλοστή φορά υποκύπτει στα «καπρίτσια» της Ιεραρχίας, που κατά το δοκούν παρεμβαίνει στην άσκηση πολιτικής εξουσίας με μοχλό πίεσης την από άμβωνος επιρροή της στους ψηφοφόρους πιστούς. Ισως, όμως, τόσο η Ιεραρχία όσο και η κυβέρνηση είναι καιρός να αντιληφθούν ότι εξίσου σημαντικό είναι το ακροατήριο που περιμένει μια διαφορετική, πιο υπεύθυνη στάση από τους μεν και μια πιο δυναμική, στη βάση ισότητας και υπευθυνότητας, επιβολή των νόμων από τους δε. Που προσβλέπει σε υπερβάσεις αντί του στείρου δογματισμού και σε ρήξεις αντί της πελατειακής «φοβικότητας». Είναι τουλάχιστον κοντόφθαλμη θεώρηση από την πλευρά της εκκλησιαστικής ηγεσίας να μην αντιλαμβάνεται ότι η στάση της στη διάρκεια της κρίσης αποτελεί κρίσιμο τεστ για ένα πιο μετριοπαθές και νεότερο σε ηλικία ακροατήριο, στο οποίο θα έπρεπε να προσβλέπει.
Δυστυχώς, για πολλούς μέσα στην Εκκλησία και για σημαντικό αριθμό πιστών, το να μείνουν ανοικτές οι εκκλησίες και να λειτουργούν παρουσία πιστών αντιμετωπίζεται με όρους σχεδόν γηπεδικής αντιπαράθεσης. Είναι ενδεικτική αυτής της νοοτροπίας η άσεμνη χειρονομία της γυναίκας που υψώνει το μεσαίο δάχτυλο εξερχόμενη από ναό – γεμάτη ευλάβεια και φώτιση, προφανώς. Είναι τόσο εύθραυστη η πίστη του εκκλησιαστικού ακροατηρίου ώστε δεν μπορεί να επιβιώσει εκτός ναών; Δεν θα έπρεπε, σύμφωνα και με τα κηρύγματα, να δυναμώνει από τις δοκιμασίες;
Τελικά, ποιο ήταν το πρωτεύον για τους ιεράρχες; Προφανώς όχι ο αγιασμός των υδάτων, η ολοκλήρωση του εορταστικού κύκλου, αλλά η επίδειξη δύναμης. Εξω από όλα αυτά ο μοναχικός ιερέας στο Αντίρριο, ο οποίος, μετά το πέρας της λειτουργίας στην ενορία του, έφτασε μόνος στη θάλασσα, χωρίς να ενημερώσει τους πιστούς, οι οποίοι είναι βέβαιο ότι θα τον ακολουθούσαν, και εκεί τέλεσε τον αγιασμό των υδάτων μακριά από φωνές, συνωστισμούς, φασαρίες, άγρα εντυπώσεων…