Δεν χρειάζεται πια να είναι κανείς ειδικός για να καταλάβει πώς λειτουργεί η πανδημία. Οι συνέπειες κάθε μέτρου που λαμβάνεται ή αποσύρεται φαίνονται ύστερα από δύο εβδομάδες.
Με αυτό το δεδομένο, αναρωτιέται κανείς για ποιο λόγο η κυβέρνηση δημιουργεί κάθε τόσο προσδοκίες ανοίγματος διαφόρων τομέων της οικονομίας και της κοινωνίας για να τις πάρει πίσω λίγο αργότερα.
Τι εννοούμε; Οταν στις 11 Δεκεμβρίου 2020 ο τέως κυβερνητικός εκπρόσωπος Στέλιος Πέτσας ανακοίνωνε το άνοιγμα του λιανεμπορίου με τη μέθοδο του click away, τα βιβλιοπωλεία, τα κομμωτήρια κ.λπ., τα κρούσματα εκείνης της ημέρας ήταν 1.395. Οι νέοι θάνατοι ασθενών ήταν 102 και οι διασωληνωμένοι ασθενείς 583. Στις 25 Δεκεμβρίου τα κρούσματα ήταν 617, οι θάνατοι 50 και οι διασωληνωμένοι 470. Παρά τις φωνές των ειδικών, όπως του Νίκου Σύψα για κανένα ρεβεγιόν, η κυβέρνηση επέτρεψε τις συγκεντρώσεις των 9 ατόμων. Οι πλατείες γέμισαν ξανά, όπως και τα σπίτια.
Οι αντιφάσεις συνεχίστηκαν. Η αγορά που άνοιξε για τις γιορτές έκλεισε αιφνιδιαστικά για να δοθεί προτεραιότητα στα σχολεία. Στην κοινωνία και στην οικονομία επέστρεψαν τα πιο σκληρά μέτρα. Ομως, η εικόνα των γεμάτων εκκλησιών την ημέρα των Θεοφανίων έδειξε ότι τα σχολεία ήταν μόνο το πρόσχημα.
Διαβάζοντας το χθεσινό ρεπορτάζ του Σταύρου Παπαντωνίου (8/1/2021) για το ενδεχόμενο παράτασης του lockdown ώστε η κυβέρνηση να μη βαδίζει στα «τυφλά», αναρωτιέται κανείς γιατί επιμένει η κυβέρνηση να βγάζει μόνη της τα μάτια της. Θα ήταν άραγε τόσο μεγάλο το πολιτικό κόστος εάν τα καταστήματα έμεναν τελικά κλειστά και τα ρεβεγιόν ήταν πιο μικρά; Τι ακριβώς περίμενε η κυβέρνηση ότι θα συμβεί όταν χαλάρωνε τα μέτρα;
Τη Δευτέρα ανοίγουν τα σχολεία, τα νηπιαγωγεία και τα δημοτικά. Είναι όμως η εβδομάδα που θα φανούν τα αποτελέσματα της κινητικότητας των εορτών. Ποιο είναι το όριο για να μείνουν ανοικτά τα σχολεία; Για να ανοίξουν τα γυμνάσια και τα λύκεια;
Ο,τι κι αν «κληρώσει» στο τέλος, η κυβέρνηση φαίνεται ότι ακολουθεί τον ρυθμό του ακορντεόν που τόσο ήθελε να αποφύγει από την αρχή της πανδημίας. Τα σημάδια κόπωσης και απειθαρχίας όμως δείχνουν πως η κοινωνία δεν μπορεί να ακολουθήσει αυτόν τον ρυθμό. Χρειάζεται ξεκάθαρο σχέδιο και όχι η δημιουργία κλίματος. Το ερώτημα πια δεν είναι πότε ανοίγει ένας τομέας, αλλά πόσο διάστημα μένει ανοικτός.