Και η «άλλη Αμερική»;

2' 9" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Σκάλιζα μια παλαιά συνέντευξη που είχα πάρει από τον Αμερικανό θεατρικό σκηνοθέτη Λι Μπρούερ, ο οποίος πέθανε πριν από λίγες ημέρες στα ογδόντα τρία του.

Χαρακτηριστικό δείγμα καλλιτέχνη και διανοούμενου με έδρα τη Νέα Υόρκη, ο Μπρούερ ακτινοβολούσε από όλα εκείνα τα εκπληκτικά χαρακτηριστικά που πολλοί αποκαλούν «Η άλλη Αμερική». 

Η «άλλη Αμερική» έρχεται σε χτυπητή αντίθεση με τη λεγόμενη «βαθιά Αμερική» – αυτή που εισέβαλε στο Καπιτώλιο την ίδια ημέρα που πέθανε ο Μπρούερ. Το 2008, ο Μπρούερ μου έλεγε ενθουσιασμένος τι τρομερό θα είναι εάν εκλεγεί πρόεδρος ο Ομπάμα… 

«Γι’ αυτό και οι επικείμενες εκλογές είναι πάρα πολύ σημαντικές», τόνιζε. «Θα δείξουν εάν η Αμερική είναι σε θέση να αλλάξει. Φαντάζεστε να εκλεγεί μαύρος πρόεδρος;» 
Διαβάζοντας την ξεχασμένη συνέντευξη στη σκιά της εισβολής στο Καπιτώλιο, στάθηκα σε ένα άλλο σημείο των λεγομένων του σκηνοθέτη: «Ο Αμερικανός είναι πετρελαιάς και ημίτρελος. Μας άρεσε η βρετανική αυτοκρατορία και θελήσαμε να τη μιμηθούμε. Αλλά δεν έχουμε την καλλιέργεια των Βρετανών. Πήραν την εξουσία οι καουμπόηδες, οι φονταμενταλιστές. Γι’ αυτό και δεν με ενδιαφέρει ο διάλογος με τον μέσο Αμερικανό που ζει στο Αϊντάχο ή στο Κλίβελαντ».

Αυτή η τελευταία αποστροφή του Μπρούερ, «δεν με ενδιαφέρει ο διάλογος με τον μέσο Αμερικανό που ζει στο Αϊντάχο ή στο Κλίβελαντ», με έβαλε σε σκέψεις. Τι προσπαθώ να πω: ποιες είναι οι ευθύνες της «άλλης Αμερικής» για αυτή την έκρηξη της «βαθιάς Αμερικής»; Πόσο αποκλεισμένη, απόβλητη, ξεχασμένη ένιωσε η τελευταία, όχι μόνον από τις προεδρίες των Δημοκρατικών (Κλίντον, Ομπάμα) αλλά ακόμη και από εκείνη ενός Ρεπουμπλικανού προέδρου που ωστόσο ήταν κομμάτι του λεγόμενου κατεστημένου (Τζορτζ Μπους νεότερου); Σε ποιο βαθμό η πολιτική και πολιτιστική ελίτ της Αμερικής απέκλεισε σταδιακά (οικονομικά, κοινωνικά, πολιτισμικά) ένα τεράστιο τμήμα του πληθυσμού;

Ο Ντόναλντ Τραμπ φαίνεται πως εξελέγη επειδή μίλησε στη γλώσσα και στον βαθύτερο καημό αυτού του κόσμου. Πολλοί τον ξαναψήφισαν. Για κάποιο λόγο συνέβη αυτό – και όχι απλώς και μόνον επειδή οι ψηφοφόροι του είναι «άξεστοι σοβινιστές και φασίστες rednecks». Μακάρι να ήταν μόνον αυτό. 

Δεν προσπαθώ να δικαιολογήσω τα έκτροπα και τους συνωμοσιολόγους αποκρυφιστές. Προσπαθώ να καταλάβω απλώς. Θα πει κάποιος: δεν μπαίνεις σε διάλογο με κάποιον που αρνείται τη δημοκρατία. Και όμως, οι άνθρωποι αυτοί πιστεύουν πως τη δημοκρατία υπερασπίζονται. Και, βέβαια, δεν είναι όλοι τους φασιστοειδείς «ψεκασμένοι». 

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο της Αμερικής. Το Brexit, ο ευρωσκεπτικισμός γενικά, τα λαϊκιστικά ακραία κόμματα στην Ευρώπη, όσα ζήσαμε και εδώ, στην Ελλάδα, η απομονωμένη γραφειοκρατία των Βρυξελλών· όλα μοιάζουν να είναι εκφάνσεις μιας γενικής κρίσης αξιών, δηλαδή της αδυναμίας εύρεσης νέων επιπέδων σύνθεσης. Αν ως ελίτ δεν συμπεριλάβεις έναν κόσμο σε αυτήν τη σύνθεση, αναπόφευκτα θα επέλθει ρήξη. 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή