Θα ήταν γελοίο αν δεν ήταν τρομακτικό. Δεν πρόκειται για μεταμόρφωση, ούτε καν για το σαρκαστικό και τόσο δημοφιλές απόφθεγμα του Γκράουτσο Μαρξ «αυτές είναι οι απόψεις μου κι αν δεν σας αρέσουν έχω κι άλλες». Ολα αυτά θυμίζουν σχόλια από άλλες εποχές, παλιά και ξεθωριασμένα· δεν μπορούν να περιγράψουν τη χθεσινή μεταστροφή του Ντόναλντ Τραμπ. «Θα ήθελα να ξεκινήσω με την αηδιαστική επίθεση στο αμερικανικό Καπιτώλιο», τον παρακολουθούμε να λέει. «Οπως όλοι οι Αμερικανοί είμαι εξοργισμένος από τη βία, την ανομία και το χάος», συνεχίζει ο πρόεδρος των ΗΠΑ, που προκάλεσε τα αδιανόητα επεισόδια. Ο ηγέτης ο οποίος θα μείνει στην Ιστορία ως αυτός που δίχασε, υποδαύλιζε διαρκώς και έσπειρε το μίσος στη χώρα του, επικαλείται τώρα την ανάγκη για «επούλωση και συμφιλίωση».
Προφανώς ο Τραμπ φοβάται την ενεργοποίηση της 25ης Τροπολογίας που θα είχε ως συνέπεια την καθαίρεσή του, την παραπομπή του στη Δικαιοσύνη. Τι είναι, όμως, πλέον «προφανές»; Οταν σε δημοσκόπηση της εταιρείας YouGov, προκύπτει ότι 45% των Ρεπουμπλικανών ψηφοφόρων εγκρίνουν την εισβολή στο Καπιτώλιο έναντι 43% που την καταδικάζουν, το 35% θεωρεί ότι τη βασική ευθύνη για τα γεγονότα φέρει ο Τζο Μπάιντεν και μόλις το 13% πιστεύει ότι ευθύνεται ο Τραμπ. Η πιο καίρια παρατήρηση είναι της αρθρογράφου της Washington Post Μέγκαν Μακάρντ στην «Κ»: «Η μεγάλη τραγωδία των όσων συνέβησαν στο Καπιτώλιο ήταν ότι οι άνθρωποι που έκαναν έφοδο στο Κογκρέσο δεν είχαν λάθος ηθικές απόψεις· είχαν λάθος εικόνα της πραγματικότητας». Κι εδώ ακριβώς εμφανίζεται η αγεφύρωτη σχάση μεταξύ λογικής και παραλόγου: «Δεν μοιάζει να υπάρχει κανένας δίαυλος μέσω του οποίου να μπορούν πιο εχέφρονες φωνές να εξηγήσουν στους οπαδούς του Τραμπ ότι τους λέει ψέματα. Οποιος το επιχειρεί απορρίπτεται ως ακόμη ένα μέλος της συνωμοσίας».
Κάποτε «δίαυλος» ήταν ο Τύπος, η ενημέρωση. Η δυνατότητα συγκερασμού διαφορετικών απόψεων και τάσεων, η ψύχραιμη αποτίμηση, η νηφάλια προσέγγιση που τροφοδοτεί την αμφιβολία όχι όμως τη συνωμοσιολογία. Σήμερα, το «ό,τι να ’ναι» διαμορφώνει τη δική του πραγματικότητα. Σε αυτό το σύμπαν της επιθετικής άγνοιας κάποιος ντυμένος με προβιές και κέρατα που βγάζει σέλφι στο Καπιτώλιο είναι «κανονικότητα». Το καλό νέο είναι πως δεν κυριαρχεί. Αν όμως αυτή η «λάθος εικόνα της πραγματικότητας» αφεθεί στην τύχη της, θα πολλαπλασιαστεί. Δεν απαιτείται κανένας κόπος γι’ αυτή την αναπαραγωγή. Μόνο αποκλεισμός, θυμός και φθόνος.