Οσο παρακολουθούσα από την τηλεόραση την εξέλιξη της εισβολής των τραμπούκων στο Καπιτώλιο τόσο προσπαθούσα να καταλάβω τι μου θύμιζε. Κάποια στιγμή το βρήκα. Μα βέβαια, το έργο το είχα ξαναδεί, όχι μία αλλά πολλές φορές, και όχι μόνο δει αλλά και ζήσει ο ίδιος, συμμετάσχει ως θύμα, ή πιο σωστά ως στόχος επίθεσης. Οταν ήμουν πρόεδρος στον ΟΤΕ, κάθε φορά που η γενική συνέλευση ή το διοικητικό συμβούλιο επρόκειτο να πάρει απόφαση που δεν άρεσε σε μερίδα του συνδικαλισμού, γινόταν βίαια προσπάθεια να εμποδιστεί η διαδικασία λήψης της απόφασης. Το ίδιο συνέβαινε και σε άλλους Οργανισμούς και στα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Τηρουμένων των αναλογιών, τα πρόσφατα γεγονότα στις ΗΠΑ ανήκουν στην ίδια συνομοταξία πολιτικών παρεμβάσεων με εκείνα που γίνονταν εδώ, και εξακολουθούν αν και πιο περιορισμένα, ιδίως στον χώρο της εκπαίδευσης.
Τέτοιες παρεμβάσεις σπάνια είναι αυθόρμητες και η αποτελεσματικότητά τους βασίζεται σε επιτελική οργάνωση. Η τεχνική παντού είναι παρόμοια και η αποτελεσματικότητα της μεθόδου ενισχύεται όταν υπάρχει προκαθορισμένη ημερομηνία λήψης της επίμαχης απόφασης. Ετσι δίνεται χρόνος να προετοιμαστεί η παρέμβαση με ανακοινώσεις και συνθήματα που εξάπτουν τον φανατισμό. Οργανώνονται παράλληλα οι ομάδες κρούσης από επαγγελματίες ταραχοποιούς, συνήθως μισθοφόρους άσχετους με τον Οργανισμό που στοχεύεται. Η φοβέρα της βίαιης διάσπασης συχνά οδηγεί σε ματαίωση ή αναβολή της εκδήλωσης. Αν όχι, τότε γίνεται επέμβαση ή με την παρεμπόδιση προσέλευσης –αλυσίδες, περιφρούρηση– ή εισβολή στον χώρο και βίαιη διάλυση της συγκέντρωσης όπως είδαμε στο Καπιτώλιο. Αυτά σε ό,τι αφορά τον τρόπο ενέργειας των επιτιθέμενων που είναι βέβαια παράνομη είτε πρόκειται για τη διαστάσεων πετροπόλεμου κατάληψη κάποιου σχολείου, ή τη μεγατόνων προχθές στην Ουάσιγκτον. Διαφορά μεγέθους αλλά όχι είδους.
Πώς αντιδρά η νόμιμη εξουσία; Υπάρχει το πριν και το μετά. Οταν η ημερομηνία του επεισοδίου είναι προκαθορισμένη, η πολιτεία, αν θέλει να τηρήσει τον νόμο, έχει τον χρόνο και την άνεση να προετοιμαστεί. Στην περίπτωση των ΗΠΑ μπορούμε επιεικώς να παραδεχθούμε ότι οι Αρχές αιφνιδιάστηκαν. Τώρα μένει να δούμε πώς θα αντιδράσουν και, γνωρίζοντας λίγα για τη χώρα αυτή, περιμένω ότι η αντίδραση θα είναι σκληρή, ίσως υπερβολικά γιατί θα συμβάλει το αίσθημα ενοχής που τα πράγματα αφέθηκαν να φτάσουν ώς εκεί. Στα εδώ δικαιολογία αιφνιδιασμού δεν ευσταθεί. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, άσχετα ποιος κυβερνούσε, το κράτος, συμπεριλαμβανομένης της Δικαιοσύνης, είχε πάμπολλες ευκαιρίες να εφαρμόσει τον νόμο αλλά δεν το έκανε. Φόβος, αδιαφορία, πολιτικός υπολογισμός, ανικανότητα, αδιάφορο για ποιο λόγο, άφησε την κατάσταση να κακοφορμίσει και να δημιουργηθεί η βεβαιότητα ότι ορισμένα είδη παράνομης συμπεριφοράς δεν έχουν συνέπειες. Η δίκαιη καταδίκη της Χρυσής Αυγής έδειξε, όμως, ότι όταν το κράτος θέλει, τότε και μπορεί και ας ελπίσουμε ότι αποτελεί δείγμα γενικότερου συμμαζέματος προς όλες τις κατευθύνσεις.